Eén jaar loos

Terug in de westerse wereld, maar verder weg dan ik ooit ben geweest. Meer dan 365 dagen geleden nam ik afscheid van iedereen en vertrok ik met de bibbers naar de Filippijnen. Bizar dat ik jullie een jaar van mijn leven niet heb gezien. Het voelt als gisteren dat ik op onze pijama party op nieuwjaarsavond naar het Hoensbroekse vuurwerk keek met mijn allerliefste vriendinnetjes en dacht: dit wordt mijn jaar. Ziek van de zenuwen, verhuis- en inpakstress. 

Tja, zoals Ellis zei: je hoeft niet naar de andere kant van de wereld te vliegen om op zoek te gaan naar jezelf. Maar het helpt wel - en het is wel zo leuk. Onmogelijke en last-minute keuzes, visumstress op het vliegveld, dramatische logistieke planning en keer op keer verdwalen, enge taxichauffeurs, tropische reuze insecten en voedselvergiftingen. I did it. Mijn goede voornemens van 2015 volbracht. 

Tot mijn eigen verbazing was ik poepnerveus om naar Australië te gaan. Niet meer lang leve de lol zoals in Azië, waar alles goedkoop is en iedereen je toch wel fantastisch vind omdat je blank en exotisch bent. In Australië zouden we iets meer uit de kast moeten trekken dan onze 'sjloeber' kleren, ongeborstelde haar en enkelbandjes. Voorbij met het geluier, tijd om te werken. We kwamen er al snel achter dat accommodatie vinden hier ook van een heel ander genre is. Tien keer zo duur en onmogelijk om last minute te boeken. Daar zaten we dan om zes uur 's ochtends op het vliegveld van Perth, hopend dat de airbnb mevrouw vroeg zou opstaan en ons verzoek zou lezen.

Maar, wat ruikt het hier lekker. Je ruikt zelfs gras en en.. gewoon frisse lucht! Een hele dag op pad zonder klotsende knieholtes en zweetsnor, yes. Geen opengehaalde tenen van ongelijke tegels en geen getverderrie airco's die overal van uit het niets op je hoofd druppen. Warm en schoon douchewater, een ijskast, keuken en een SUPERMARKT. Halleluja, wat een paradijs! Ik kon wel huilen (ook omdat ik de bumgun zo miste). Brood, kaas, crackers en WIJN.. Maar wacht, paprika's voor 12 dollar, een komkommer voor drie en een biertje voor tien. Jeetje, wat is het duur hier. We hebben werk nodig - en snel, voordat ik mijn terugticket niet eens meer kan betalen. 

Fluitje van een cent, die job. Hoef je alleen maar zolang met je half-fictieve-cv'tje langs alle restaurants, pubs en winkels te gaan totdat je manisch depressief bent, het gevoel hebt dat je geen enkele kwaliteit meer bezit dan een record aantal uur netflix kijken en je helemaal niet meer weet waarom je naar dit kutland wilde gaan. Wat nou, een goed idee om  in de stad werk te vinden (en die spinnen en harde werk op het platteland vermijden - luxe poes). Mijn god wat nemen ze koffie hier serieus, ik wist niet dat je daarvoor gestudeerd moest hebben. Ik lieg toch niet als ik zeg dat ik koffie kan maken, doe ik immers elke morgen voor mijzelf - maar daar dacht de barista mevrouw anders over toen ik nogal onverwacht mijn koffiekunsten mocht tonen bij het afgeven van mijn cv. Oeps. 

Het ironische is dat ik mijn baan uiteindelijk ook helemaal niet zelf gevonden heb. Maar, wat een grap - dat het bedrijf míj benaderd heeft. Fancy, of niet? Uit alle wanhoop en laatste poging voordat we van ons laatste geld een auto zouden kopen en richting boerderij zouden vertrekken, plaatste ik ook zo'n hopeloos irritante advertentie op gumtree (de marktplaats van de ozzies). Nee bedankt, ik wil geen naaktmassages geven, maar wacht - auto's verhuren kan ik wel! Twee dagen later was ik aan het werk. Zo snel kan alles veranderen.

Ondertussen is ook Haubi hier aan de slag als autowasser - en ben ik meestal zes dagen per week te vinden achter de balie. In mijn slaap verhuur ik nog steeds auto's en denk ik in kentekenplaten en kilometertellers. Ook heb ik de nodige nachtmerries gehad over het rijden in deze spiksplinter nieuwe bakken van mijn gevreesde en tikkeltje gestoorde baas. Ik was dan ook tot voor kort een van de weinige mensen ter wereld die bij een autoverhuur bedrijf werkt, maar niet in de auto's rijdt. Afgelopen weekend kwam ik er niet meer onderuit. Alle parkeerplaatsen vol - dus hop, een deel van de auto's moet even naar de andere locatie gereden worden. Ja Nikkie jij ook. Kut, helemaal alleen? Met bibberende handjes zat ik dan ook binnen drie seconden al tegen de muur aan, waar - godzijdank - een autoband tussen hing. In mijn paniekhoofd was de R van 'Reverse' toch echt de R van 'Rijden'. Lang leve mijn lieve vriendje die me wist te kalmeren en niet verder dan twee meter achter me reed om ervoor te zorgen dat ik wel aan de linkerkant van de weg bleef. Hell yeah, weer een overwinning - en wie vind dat nou niet leuk om betaald te krijgen voor een beetje autorijden? Hoe gek kan het lopen. Nu het parkeren nog.......

Verder is mijn grootste uitdaging tegenwoordig om klanten met een onverstaanbaar accent (95% van de klanten) te verstaan en te achterhalen of ze zojuist de naam, straat of suburb van de contactpersoon genoemd hebben - en of dit om de hoek ligt of ergens in Engeland, zonder mezelf compleet voorschut proberen te zetten uiteraard (mislukt in 95% van de gevallen). Auckland is Nieuw-Zeeland toch en Hong Kong Japan, eh China? Ik ben nogal hopeloos met spellen, vooral in het Engels en aan de telefoon. Tja, de baas bezuinigd op vreemde dingen zoals computersystemen (ziet eruit alsof het tegelijkertijd met de eerste computer is uitgevonden), kantoors en telefoons. Ik vraag me dan ook geregeld af waarom ze geen 'echt' engelssprekend persoon hebben aangenomen. Ondertussen mis ik het Nederlands spreken ook echt en check ik 's ochtend direct of er hollanders langs komen - die vervolgens denken dat ik Belgisch ben, leuk hoor. De Australiërs vinden mijn 'Duitse' accent schattig. Ja ja, ik leer in ieder geval echt vloeiend Engels nu. 

Al met al heb ik het weer goed voor elkaar. Per toeval via een airbnb adresje een leuk gezamelijk huis gevonden, waar we direct in konden trekken en een van de beste jobs die ik had kunnen vinden. We wonen samen met zes anderen: een Braziliaanse, een Amerikaan, een Zuidafrikaan, Engelse, Franseuze en een Australiër. Dat zorgde voor een leuk internationaal kerst-diner. Ook heb ik nu de kans om mijn biljartkunsten op te krikken, met zo'n biljarttafel in de woonkamer - en een dj als huisgenoot is niet verkeerd. Eén kamer wordt nog steeds verhuurd via airbnb, dus het is altijd volle bak. Gelukkig is het huis groot en houdt iedereen alles schoon. Mede dankzij het feit dat ik het afgelopen jaar zo weinig (materialistische) luxe heb gekend, ben ik nu erg snel teveden en kan ik de kleine dingen nog beter waarderen. Dat had ik op de Heerlerbaan niet gedacht, dat ik ooit nog zo blij zou zijn met één kamertje, een gedeelde badkamer en zonder mijn eigen meubels/frutsels. Op de Sri Lankese kitch poster na dan, die ook hier een ereplaatsje aan de muur heeft.

Want hoe fantastisch was het, om daar een eigen mini b&b aan het strand te hebben. Wat een tijd. Ik heb er nu al heimwee naar. Ik wil het niet te dramatisch laten klinken, maar ik mis mijn drie katten verschrikkelijk. Elke dag denk ik aan ze en doet het me zo'n verdriet dat ik ze heb moeten achterlaten en ik voel me er vreselijk schuldig over. Het afscheid was dan ook alles behalve gemakkelijk. Er was een heel afscheidscommité en zelfs Sateesh moest huilen toen we in de tuktuk het dorp verlieten. Ik kan me niet voostellen dat het de laatste keer was dat we daar zijn geweest. Stiekem fantaseer ik van een stukje grond en dat ik dan echt iets kan betekenen voor de dieren. 

I keep dreaming. In de trant van 'The Secret' die ik laatst heb gezien, heb ik dit jaar ook maar één voornemen. Wel een nogal overkoepelend en pittig beestje. Dit wordt mijn klaag-loze jaar. Toedels (faal)angstige doemscenario's, hello nog meer positiviteit en succes. Nikkie geht klaagloos. Ik verheug me in de tussentijd al op de dag dat ik ontslag neem en in mijn eerste auto weer met de noorderzon kan vertrekken. Oh en een vette aangevulde bankrekening natuurlijk - en een super idee om geld te verdienen met iets dat ik leuk vind en kan combineren met reizen. Dankjewel. 

Omdat het officieel een traditie is na één jaar, nog een paar in 't kortkes:

● Toen we ons geliefde Passikudah verlieten, hadden we direct iets leuks te doen: de röntgenfoto voor ons visum. Dat was verbazingwekkend snel gepiept en goedkoop, gelukkig. Niks veiligheid in verband met de straling trouwens - van het drinkwater naast de 'foto-kamer' krijg je volgens mij spontaan een derde oog of een oor op je voorhoofd. Toen Haubi voor de derde keer terug moest voor een foto en er twee andere witte jassen bij werden gehaald, vreesden we zelfs eventjes dat Haubi ook nog echt tuberculose zou hebben! Tot onze opluchting en hilariteit van de artsen, bleken zijn longen alleen te groot voor de Sri Lankese apparatuur.... Stomme lange Duitsers ook. 

● Sjonge jonge jonge, wat zijn Australiërs zuiplappen. Dat had ik niet verwacht. Ook in ons huis wordt er de nodige alcohol verorberd (ook wel een beetje aanstekelijk). Goeiedag, om zeven uur 's ochtends lekker aan het bier. Éen huisgenoot zie ik nooit iets non-alcoholisch drinken. Ook mijn collega's, moeders van in de 50, vinden het heel normaal om elke dag een flesje wijn achterover te slaan en scheppen op over hun drinkkunsten. En met nieuwjaar... Mijn god, alle remmen los. Ik dacht met mijn Heerlense roots wel ergens aan gewend te zijn, maar dat sloeg alles. Zo omtzettend veel dronken, aggressieve mensen. Laten we zeggen dat er heel wat 'sjappies' hier rondlopen en ik me vaak genoeg niet helemaal veilig voel. Jammer genoeg zijn dat negen van de tien keer Aboriginals, die hier dus een erg slecht imago hebben.

● Zelfs na vijf minuten in de schaduw krijg ik een verbrande kop als ik me niet met factor 50 in smeer. De zee is nog een beetje onaantrekkelijker voor me geworden, nu ik weet dat er gereld witte haaien op vijf meter van de kust gespot worden door verraste surfers en helikopters die overvliegen. De giftige en wie weet dodelijke slangen in de duinen maken dit gezellige strand-plaatje compleet. Maar, we wonen dichtbij het strand. Verder doet het best Amerikaans aan (komt de Amerika-expert weer). Grote pickup trucks, vrijstaande houten huizen, brede wegen, alles ver uit elkaar. De afstanden zijn bijna niet te bevatten voor Nederlandse hersentjes. Iedereen die elkaar de godganse dag vraagt hoe het gaat (en waar ik nog steeds niet snel genoeg op kan reageren voordat ze verder praten). Het is wel lekker informeel, begroet worden met 'hey buddy' bij de paspoortcontrole op het vliegveld en klanten die me love en darling noemen. Zo'n droog en warm weer dat de bosbrandverhalen je om de oren vliegen. Laten we zeggen dat ik er nog niet helemaal uit ben of het mijn land is. 

● Mijn eerste kerst en nieuwjaar weg van thuis. Een beetje vriendloos en heimwee naar Hendriguez, maar geslaagd. Een zomerse kerst nog wel, met een sambaband op het strand in plaats van all you need is love met Joëlle op kerstavond, zalmcocktail en champignonsoep van John en Kitty en drankspelletjes met mijn nichtjes en neven. Het échte feest en vuurwerk moet hier nog komen, op Australia day, de dag na mijn verjaardag. Ja ja ja, de tweede alweer - aan de andere kant van deze aardbol. Blijven jullie in de tussentijd maar lekker hetzelfde en laat jullie niks gebeuren. 

Happy very very late new year en een dikke poen