Huismus

Zo, daar lig ik dan, wiebelend bovenin mijn stapelbedje in de nachttrein vanuit Colombo. Heerlijk, bijna thuis na een klein weekje vakantie. Wat een grap, maar het voelt echt zo. Want, niet lachen, ik ben verschrikkelijk huisje boompje beestje op het moment. Sri lanka heeft de huisvrouw in me naar boven gehaald. De huismus der huismussen, burgerlijker kan bijna niet - en ik vind het niet eens erg. Yes, over acht uurtjes ben ik weer bij mijn katten, kan ik in mijn eigen bedje kruipen, mijn (hand)wasje doen en lekker zelf wat koken. Buhhh wat erg, hoezo 'Nikkie geht loos'? 

Het ging allemaal mis na twee weekjes Sri Lanka, op het verlaten strand van Kalkudah. Knuffelend met twee magare pups, moest ik tot mijn grote teleurstelling bekennen dat mijn backpack en ik steeds iets minder romantisch waren en ik hem niet meer zo graag iedere drie dagen op mijn rug hupste om samen op ontdekking uit te gaan. Wanneer is het eigenlijk tijd om weer aan het echte leven te beginnen? Wat als ik de zieligste van deze twee pups gewoon adopteer, richting Europa vertrek en aan mijn studie begin? Of moet ik een opvang opzetten hier? Moet ik toch nog naar India vertrekken? En dan die vent waar ik nu al vier maanden mee samen ben, wat wil ik daar eigenlijk mee? Mijn god, weer crisis in Nikkieland hoor, gezellig. Spit it out, brain.

Bij onze aankomst in Sri Lanka hadden we niet minder voorbereid kunnen zijn (duh). Voordat we het vliegveld uitliepen lagen we eerst een uur naast de bagageband met de slappe lach en besloten we om maar eens te checken waar we geografisch gezien precies geland waren en welke valuta we gingen pinnen. Nadat we ons een beetje georiënteerd hadden en zo'n tien bussen later bij ons hostel aankwamen (onmogelijk om hier het juiste busnummer te achterhalen), was ik in de zevende hemel. Dit kon wel eens mijn land zijn. Wat een grote mensen (ja ja, echt hoor, in vergelijking met de 'andere kant') en wat zien ze er mooi uit. Met hun sari's, bindi's en fantastische accent. Keiharde bollywoordmuziek in de bus. I love it. Weer even helemaal iets nieuws, ik voelde het kriebelen en de energie bruisen (zie je wel, misschien zijn backpack en ik toch niet in zó'n sleur). We waren als twee kinderen in een snoepwinkel toen we van onze host in Colombo (die we ondertussen onze papa in Sri Lanka noemen, aangezien we er zo vaak zijn geweest) een presentatie kregen over Sri Lanka en aantekeningen maakten bij ons landkaartje. Voor zo'n 'klein' eiland, valt er enorm veel te kiezen. National parks met olifanten en luipaarden, walvissen, tempels, verlaten stranden, bergen, noem maar op. Na zoveel mooie eilanden in de Filipijnen, lustten we wel weer een tempeltje. Dus kom maar op met die cultuur.

Enthousiast als we begonnen en verwend als je wordt na zoveel landen, voelde dat culturen al snel een klein beetje aan als huiswerk. Dat zijn me nogal wat ruïnes en tempels in Kandy, Dambulla, Sigiriya en Anuradhapura (spreek dat maar eens uit). Een beetje tempelmoe en wat meer blut na deze trekpleisters waren we wel. Want potverdorie, voor een buurland van India, vallen de prijzen hier best tegen. Toen we vanuit Dambulla naar Sigiriya gingen om de Lion's rock te bekijken, kwamen we erachter dat de entree 25 euro is (als toerist dan, voor een local kost het twee euro). Ms en Mr Deus hadden daar natuurlijk geen idee van, dus na wat twijfelen en research op tripadvisor (waar je ook niet veel wijzer van wordt met fan-tas-tisch versus ver-schrik-kelijk) gooiden we al onze euro's, ringgits en rupies op een hoopje en gingen we juh, met lage verwachtingen de 1200 trappen op. Mooi uitzicht en hartstikke gezellig om hand in hand naar beneden te lopen met een paar schoolmeisjes die hoogtevrees hadden, of in ieder geval speelden dat ze dat hadden. Toch moest ik toegeven na een dagje rondfietsen in Anuradhapura, dat ik meer plezier beleef om met mijn Nederlandse billen weer eens op een fiets te zitten dan dat ik echt geïnteresseerd ben in de ruïnes. Ik zie liever mensen of natuur, zoals bij de tempel waar de 'boom van Buddha' staat (en dat een van de weinige onbetaalde sights was). 

Zo, weer op naar het strand. Na twee dagen reizen en een dappere poging om te liften, kwamen we aan bij Moni's guesthouse in Kalkudah. Vanuit Moni's liepen we altijd langs een schattig wit huisje naar het strand. Goh, dat zou wat zijn als dat van ons was... Tja, daarmee zijn we meteen weer belandt bij de crisis tussen mij en backpack, op die beruchte dag aan het strand. Maar na regen komt zonneschijn, dus na wat drama presenteerde mijn hersenen een prachtige oplossing: we geven onszelf een pauze en gaan voor langere tijd op één plek wonen - en een manier vinden om wat geld te verdienen. Al snel waren Haubi en backpack zwei ook enthousiast. Het fantaseren was begonnen. Ik zag meteen mogelijkheden voor me met dat witte huisje: leuke lampjes, kaarsjes, planten en kussentjes. Ook zou ik dan tijd hebben om wat dingen te doen waar je eigenlijk niet aan toekomt als je rondreist. Yoga, een mondharmonicaconcert geven, boeken lezen, weer eens creatief bezig zijn/dingen maken etc. 'S avonds een kampvuur in de gezellige tuin, gitaarmuziek en met een paar mensen biertjes drinken. Dat zouden dan onze gasten zijn, want we zouden het omtoveren tot guesthouse. Misschien wel iets met couchsurfing en workaway. Oh en misschien zou ik dan een castratie project kunnen opzetten en Haubi zag zichzelf al als pizzabakker, pizza uit onze eigen steenoven serveren voor het hele dorp. Pff, de bevalling zat erop. Nu kon het me bijna niet snel genoeg gaan. Let's do this!

Zo gezegd, zo gedaan. We vroegen Moni (die eigenlijk Sathees heet) hoeveel het zou kosten om een huisje te huren. En laat Moni nu altijd onze gedachten kunnen lezen: 'Bijvoorbeeld dat witte huisje, is dat niks? Dan kunnen jullie misschien zelfs gasten ontvangen'. Krijg nou wat! Voordat we het door hadden, was de eigenaar gebeld en was er een bezichtiging geregeld. Dat terwijl backpack en backpack eigenlijk al popelden om naar Arugambay te gaan. We wilden immers geen overhaaste beslissing nemen, toch? Verstandig om eerst wat meer plaatsen en opties te bekijken. Het zal toch niet, dat we dit huisje echt nemen en hier in dit gat blijven plakken? Hm, wel dus! Zodra we die avond (sjonge wat duurde die dag lang) het huisje binnen stapten, zei ik direct: 'Ich mochte es haben', waarop Haubi in lachen uitbarstte en we besloten het te nemen (hmm interessant, betekent dat samenwonen?). Na wat onderhandelen natuurlijk en met een slap handje (getverdemme), was het ons huis voor een paar maanden. Een beetje naïef om te denken dat daar een papiertje aan te pas komt, dus op goed vertrouwen van Moni's vertaalkunsten en hopelijk een huurprijs zonder provisie voor hemzelf, hopen dat we niet bedonderd zouden worden.

Het klussen kon beginnen, want met de inhoud van backpack (no offence) kun je zo lastig een huis inrichten en te veel geld investeren was natuurlijk ook geen optie. Nee Haubi, een pizzaoven is niet onze eerste prioriteit. Horretjes, licht en wat opbergruimte wel. Zo, niet geweten dat ik zo'n handyman aan de haak geslagen had. Alles wat ik bedacht werd in recordtempo gefabriceerd, super. Kon ik de interieurarchitect (ja dat was echt mijn tweede studiekeus) in mezelf loslaten, projecten verzinnen en me bezighouden met het maken van dromenvangers, lampen en kaarsenhoudertjes. Girly. Als twee zwervers gingen we langs de resorts en afvalhopen bij bouwplaatsen om materialen te vinden, tot grote verbazing en hilariteit van de locals. Jullie zijn toch wit en rijk, wat doen jullie man?! We waren/zijn sowieso een grote soapserie. Niet overdreven. Voordat we zelf wisten dat het huis van ons was, wist het hele dorp ervan. Wat zijn tuktukchauffeurs gossipgirls. Naast ons huis verblijven de chauffeurs van de sjieke resorts die verderop te vinden zijn. Deze mannen gingen zich er graag voor zitten, op een stoepje voor ons huis, en bekeken ons urenlang ongegeneerd. Zo af en toe werd er zelfs een biertje bijgehaald, kijkt wel zo lekker. 

Al gauw voelden we ons helemaal thuis, op een paar vreemde ongewenste bezoekjes aan onze tuin na. Veelal vriendjes van onze tuinman/beveiliger (van 1.50 meter en 40 kilo). Dit was echter ver opgelost nadat we ons hekwerk met palmboombladeren bedekten (helaas in de verkeerde richting, stelletje amateurs) en met behulp van een beetje cement een poort plaatsten (die in onze tuin stond, echt, daar kun je alles vinden). Statement made. Wij komen uit Europa en hebben behoefte aan een heleboel privacy. 

Deze hele eerste maand waren we druk met het opleuken van het huis. Vooral de pizzaoven bleek een tijdrovende klus (best uitdagend, de eerste keer metselen en dan meteen een rond muurtje maken). Op onze tweede dag besloten we het huis al op couchsurfing te zetten. Binnen twee uur hadden we het eerste verzoek. Vanaf toen was het eigenlijk een komen en gaan van mensen. Van stelletjes die rondtoerden op een crossmotor tot Israelische raw vegans. Interessant. Soms vroeg ik me af of we het huis ooit een avond voor onszelf zouden hebben. Zelfs mensen die niet bij ons overnachten kwamen bij ons chillen en kaartspelletjes spelen, maar we genoten ervan. Dit was precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Met de komst van twee kittens was het huis helemaal compleet. 

Nadat we zoveel couchsurfverzoeken bleven binnen krijgen, besloten we de stap naar betaalde gasten te maken. We waren er klaar voor. Goodbye Couchsurfing, hello Airbnb (voor de nieuwsgierige lezer: op Airbnb te vinden onder Kalkudah, Sandy and Hairy's beachhouse, tja die naam begon als een grap en moest later waargemaakt). Een betere timing hadden we niet kunnen hebben in het hoogseizoen. Aangezien er minder budget accommodatie is dan toeristen, hadden we ons vaker meerdere kamers gewenst (toch een tipi en buitendouche bouwen?) en hebben we regelmatig mensen aan de poort moeten teleurstellen. We hadden goede contacten gelegd (en ons huisje is gewoon errug leuk). Moni is de regelchef van Kalkudah en alle tuktuks komen als eerste naar hem. Zodra hij volgeboekt is, worden de gasten naar ons buurtjes gestuurd. De tuktukchauffeurs ontvangen dan een comissie van 300 rupies (twee euro). Part of the system. Daarnaast bleven de Airbnb verzoekjes binnenstromen, dus hebben we vanaf de dag dat we begonnen elke dag gasten gehad, zo'n zes weken lang. Onze eerste gasten kwamen uit Italië, maar een van hen was oorspronkelijk uit Sri Lanka. Zij vonden het zo gezellig met ons dat ze ons hun huis in Negombo (aan de westkust) aanboden. Wij zouden daar gratis mogen wonen, het huis opknappen en een soortgelijk guesthouse beginnen, zij waren immers het merendeel van de tijd gewoon in Italië. Dat zagen wij wel zitten, mijn god wie weet blijven we echt heeeel lang in dit land! Verder hadden we gasten uit alle landen, stelletjes, single, jong en oud. Stuk voor stuk hartstikke leuk. Ook kwam de zus van Haubi twee weken op bezoek, toen we Mexicaanse gasten hadden die veel langer bleven dan gepland en later een Canadese. Dus toen was het echt volle bak en hadden we een te gekke birthday party waarbij we elkaar volkliederden met henna (waarvoor ik me daarna nog lang geschaamd heb in de stad - 'what design do you haaave??). Al met al is de privacy dan ook vaak ver te zoeken voor ons. Best grappig als je moet wachten om te koken in je eigen keuken of al vroeg het licht uit moet doen en stil moet zijn omdat de gasten vroeg het bed in duiken. Onzettend leuk om op die manier nog mensen te blijven ontmoeten en voor host te spelen. Al moeten wij er alletwee op letten dat we niet de papa en mama gaan uithangen of ons eigen eten constant weggeven en rondjes bier geven. Entertainment is natuurlijk niet inbegrepen in de prijs, dat leken we vooral in het begin soms te vergeten. Vinden ze het wel leuk, hebben ze wel lekker geslapen? We gaven ze nog net geen bedtime story en smeerden ze bijna in met zonnebrandcrème. Tja zakelijk moeten we nog worden, maar we hebben tot nu toe ook gewoon echt geluk gehad met alleen maar super leuke gasten (en ach, zakelijk is ook maar overschat toch). 

Eén gast was wel heel bijzonder. Want wat ben ik een bofkont. Zo ver en zo lang van huis en dan toch alweer het tweede vriendinnetje zien. Ik heb het natuurlijk over Wieke, die hals over kop een ticket boekte, nadat haar leven thuis onverwacht op de kop stond. Zeker voor iemand die eigenlijk zo verdrietig is, was het een wervelwind positieve energie, pit en enthousiasme die even ons slome, luizenleventje in kwam waaien. De naam Wiekie fanatiekie moet natuurlijk waargemaakt. En wat was het leuk om haar te zien en voor het eerst zoveel tijd (alleen) met haar door te brengen. Tussen het relaxen en strandhangen rondom ons paleisje hebben we een aantal tripjes gemaakt. Het hoogtepunt was denk ik wel om met een gehuurde tuktuk naar de surfersplaats van Sri Lanka te rijden. Onze kleine roadtrip naar het toeristische Arugambay. Yes, eindelijk weer eens op stap, wat andere toeristen om ons heen en heerlijk anders eten (yum, lang leve de vele Israeliërs hier!). Voor iemand die zegt niet zo'n feestbeest te zijn, is Wieke een behoorlijke gangmaker! Al snel stond de bar op z'n kop en werd haar fantastische scorpion-move (op handen en voeten, een been in de lucht) aan de hele bar getoond. Wieke is in ieder geval de legend van Arugambay nu. Jammer dat zo nooit doorheeft als er tien mannen zijn die haar proberen te versieren. De dag erna hadden we weer een knallend einde. Na een zenuwslopend off road ritje naar de surfersspot Peanut Farm, waarbij we bang waren voor wilde olifanten op het pad, kreeg Haubi zijn surfbord onder zijn kin. Aiaiai, ik had het bloed meteen gespot toen hij het water uitkwam (vind het sowieso maar gevaarlijk uitzien allemaal). Nee toch, niet onze chauffeur! Volgens Haubi was er niks aan de hand, lastig te zien ook in zo'n baard, maar die kan zijn arm verliezen en dan is er nog niks aan de hand. Dus hop, richting de dokter. Cherm, de gewonde weer achter het stuur, de schijterds achterin. En reken maar dat het niet niks was. In een donker huis, liggend op kranten papier en een dokter die de hele tijd oh fuck zei maar zijn handen niet eens wastte, kreeg meneer vier hechtingen - pfff hopelijk geen nasty bacterie of akelige infectie... 

Ons volgende reisje ging naar Polonnaruwa en Uppuweli, om de olifanten in Kaudulla national park te zien en de walvissen bij Trincomalee. Zeker weten weer een hoogtepunt uit mijn reis, die olifanten. In september en oktober verzamelen de olifanten zich in grote groepen rondom het meer, een van de enige plekken waar dan nog water te vinden is. Aangezien het deze maanden laagseizoen is, waren we echte geluksvogels dat we de enige jeep in het hele park waren. Al super blij toen we één olifant zagen staan, een mannetje, zo machtig tegen een achtergrond van groene velden en het meer. Later waren we al helemaal onder de indruk, toen we meerdere keren grote groepen tegenkwamen, met kleintjes in alle maten. Vooral toen we het park uitreden en er opeens een heel groot mannetje midden op de smalle zandweg tegenover ons aangelopen kwam, was het indrukwekkend. Ik vroeg al aan de chauffeur hoe zijn achteruit-rij-skills waren, toen hij ons verzekerde dat hij er ervaring mee had als olifanten de jeep aanvielen. Lekker geruststellend. Maar toen de olifant verder op ons afliep en onze chauffeur de  motor angstaanjagend liet brommen, besloot de olifant toch links af te slaan, op zoek naar eten bij een vuilnisbelt (afschuwelijk). De walvissen, tja dat was een ander verhaal. Eenmaal met een reddingsvestje in een speedboot, op jacht met 15 andere bootjes om een glimp van de rug van zo'n joekel op te vangen - keek ik Haubi aan en stelden we ons de vraag hoe we in godsnaam hadden kunnen denken dat dit nog indrukwekkend kon zijn, nadat je met walvishaaien hebt gezwommen. Stelletje verwende 'poeten'. Hmm, een les voor de volgende keer en het toch maar zoveel mogelijk proberen te waarderen en ervan te genieten (best lastig als het zeewater je om de oren vliegt en in je ogen prikt, juist om het moment dat er een stukje walvis boven het water uitkomt).

Voordat Wieke nog een paar daagjes alleen zou rondreizen en terug naar Nederland zou vliegen *snik*, gingen we voor een paar daagjes naar Ella, in de bergen. Ik had me alleen niet zo goed gerealiseerd dat Wieke hier puur naartoe ging om te hiken, wat voor haar vanzelfsprekend was. 'Wat wilde jij dan doen in de bergen??', uhmm tja even afkoelen, thee drinken op de plantages en van het uitzicht genieten? Maargoed, piekeren of ik nu wel of niet Ella's rock zou beklimmen hoefde niet meer. Het groentesoepje of de egg-roll redden me daarvan. Super die laatste dagen, ik ziek in bed. Verdomme. Gelukkig had onze kamer mooi uitzicht. En toen ik haar later vanuit een van de mooiste treinreizen ter wereld vaarwel zwaaide, prikten de tranen toch wel in mijn ogen. Wat ben ik ver weg van huis en iedereen die me lief is.

Wieke's vragen en het feit dat er iemand van die andere wereld 'thuis', hier in mijn bubbel kwam, gaf veel stof tot nadenken - net zoals toen Nath hier was. We genoten van ons eenvoudige leventje, maar moesten ook toegeven dat het wel een beetje saai werd. Zeker nu we uitgeklust en uit-veranderd waren, begonnen we ons stiekem af en toe een beetje te vervelen. Veel mensen vragen me vaak wat ik de hele dag doe en of het elke dag weekend is voor mij. Tja, eigenlijk wel. Ik heb al lang geen besef meer van de dagen van de week, maar zit zeker niet stil. Tuurlijk, we relaxen veel en zijn vaak op het strand te vinden. Alles gaat een beetje langzamer hier in de hitte. Het perfecte leventje. Maar we poetsen en koken ons wat af, garlic garden hier, twee/drie keer per dag wordt er warm gegeten (boh wat missen we brood en de Europese supermarkten). En jezus, wat is het een onbegonnen strijd tegen de miljoenen mierenhopen waarop ons huis is gebouwd en de zandbak/kattenbak waarin we leven. Wat een dierentuin hier. Rattenfamilies in ons dak, gekko's en bergen gekkopoep in de slaapkamer, kraaien en honden die het eten stelen, brutale apen die je uit je eigen huis wegjagen, slangen, schorpioenen, insecten waarop de naam helicopter meer van toepassing is... we zijn van alle markten thuis. Meerdere keren per nacht worden we dan ook wakker omdat er weer iets door ons bed kruipt en vooral de laatste maand worden we lekgeprikt door muggen (neuh we hoeven geen klamboe). Het koude water uit onze bron wordt er ook niet beter op. Het water ruikt meer en meer naar riool en smaakt naar de zee, het zou fijn zijn om me nog een keertje schoon te voelen. Koken in onze geïmproviseerde keuken op een campingkookplaat, afwassen in de badkamerwasbak, prima - dat ben ik wel gewend van mijn oude huisje. Een afvaldienst of recycling kennen ze hier niet echt, dus ook wij verbranden dagelijks ons eigen afval en geven het groene afval aan de tientallen koeien die overal rondlopen. Ook het leven zonder ijskast is tot mijn verbazing geen probleem met 40 graden, al is een koud drankje ondertussen wel erggg bijzonder voor ons en moeten we hierdoor vaker boodschappen doen. Dus elke drie à vier dagen zijn wij in het dichtsbijzijnde stadje Valaichchenai te vinden en gaan we naar onze vaste groentenman, bananenman, papayaman, 'supermarkt' en ontbijten we in hetzelfde restaurant - dat er op z'n Sri Lankees uitziet met een miljoen vliegen op de plastic tafels, getverderrie muren, spinnenraggen aan het plafon, etc. Vies en onhygiënisch dus. Maar heel erg lekker en goedkoop eten, we geven bijna nooit meer dan twee euro uit - en allemaal hartstikke aardig en blij dat wij toeristen vaste klant zijn, ' goodmooorning Nikkie' (Haubi is niet interessant). Als we een keertje overslaan is het dorp ongerust en moeten we ons verantwoorden de keer erna. Hoezo routine? Wel een luxe dat alle tuktuk chauffeurs ondertusen weten waar we wonen en we niet meer over de prijs hoeven te onderhandelen. Zo is het volgens mij een beetje om je beroemd te voelen (niet dat van die tuktuks, maar de aandacht..). 

Het feit dat we zo in de spotlights staan, zorgt soms ook wel voor de nodige stress. Twee backpackers die op basis van een toeristenvisum geld verdienen en klanten afpakken. Dat stempeltje wil je natuurlijk niet krijgen. Tot nu toe vinden ze ons alleen nog maar heel leuk (duh), maar je moet weten wanneer het genoeg is geweest - bijvoorbeeld wanneer de politie je vraagt hoelang je nog wilt blijven en of je op dit moment gasten hebt. Bovendien komt het onvermijdelijke regenseizoen er aan, zo af en toe verandert Kalkudah al stiekem in een modderpoel. De rijst en curry, het kaasprobleem en andere Aziatische ongemakken komen me soms ook meer en meer de neus uit. Dusss gaan we dan toch maar vertrekken en houden we ons Italiaanse huis in het achterhoofd voor een ander keertje? Maargoed, als je me een beetje kent voel je 'm al aankomen: HET kattenprobleem, waar ik al vreselijk veel over gepiekerd en gejankt heb ondertussen. We kunnen onze katten toch niet achterlaten, ondertussen drie stuks. Die fantastische rakkers. Per dag spenderen we gemiddeld zo'n drie uur aan het spelen en knuffelen met ze. Toegegeven, we zijn ook wel erg op ze gefocust, maar dat krijg je als je zoveel thuis bent. Ze volgen ons ook overal, als we even naar de winkel gaan of naar het strand. Ze wachten gerust drie uur, om vervolgens gezellig samen terug te wandelen. Helaas zie ik echter ook wel in dat ik mijn leven niet om drie katten kan en vooral moet heen plannen - en ze het zo slecht nog niet hebben hier. Er rent in ieder geval genoeg eten rond. Dus ik ben eigenlijk toch wel vrij. Dat duurde even om dat echt weer te voelen. Hmm, ik lust wel weer een beetje westerse wereld, maar wil eigenlijk nog niet terug naar huis - naar een ècht normaal leventje. Daar ben ik toch veel te snel op uitgekeken.

De afgelopen maanden hier hebben we natuurlijk erg goedkoop geleefd, met name door de verdiensten met Airbnb, maar het einde van mijn spaarrekening kan ik niet negeren. Het is tijd om geld te verdienen. Dussss Australia here we come! Dan kan het echte werk beginnen, een auto kopen en boerderijen afrijden op zoek naar een job. Tenminste, als op onze verplichte röntgenfoto geen tuborculose te zien zal zijn en we ons working holiday visum krijgen (wat een gedoe). Fingers crossed!

Omdat ik het niet kan laten en zelfs na vijftig pagina's nog niet het gevoel heb dat ik alles heb gezegd, sorry sorry - nog een paar losse flodders (ja, you almost made it!):

- Overal in het land wordt je herinnerd aan de tsunami en de oorlog die hier hebben geteisterd. Iedereen hier heeft wel een familielid, vriend of kennis die is verongelukt. Meer dan eens hebben we gesprekken gehad met mensen die al hun dierbaren zijn verloren en zelf vreselijke tijden hebben gekend. Kalkudah/Pasikudah is zwaar getroffen door beiden, en dat valt te zien. Aangezien we hier tussen twee stranden inzitten, kwam de tsunami van beide kanten en was er bijna geen ontkomen aan. Alles moest opnieuw opgebouwd, dus ook ons huisje is van ná de tsunami. Toch is het bewijs er nog, onze tuin ligt vol met schelpen en dood koraal. Ook de omgeving is nog steeds vrij verlaten en op veel stukken is de gezelligheid ver te zoeken. Er zijn ontzettend veel lege en beschadigde huizen, getekend door zeewater en kogels. 

- Als vrouw is het cultuurverschil met Zuidoost-Azië goed voelbaar. De mannen staren verschikkelijk naar je en flirten erop los. Wat zijn ze wanhopig, als je een beetje te veel lacht volgen er knipogen en vieze kusmondjes - zelfs als ik met Haubi samen ben en de vraag of we getrouwd zijn altijd met ja wordt beantwoord, 'ofcourse!'. Relaties zoals wij die kennen en seks lijken taboe. In Kandy gingen we naar een park dat het datepark bleek. Overal stelletjes die intens zaten te zoenen en het wel erg gezellig hadden. Aangezien de familie's hier over het algemeen in één huis wonen en de privacy dus ver te zoeken is, worden deze jonge mensen gedwongen om in een park of andere plek af te spreken om een beetje 'quality time' te hebben. Tja, bikini's zijn zelfs ongepast in Passikudah beach, dus ik kan ze bijna niet helemaal kwalijk nemen dat ze denken dat die witte, westerse meisjes erg wild zijn en vast in zijn voor alles. Meer dan eens hebben we dan ook gehoord dat vrouwen achtervolgd werden, betast en dat het geslachtsdeel maar al te graag getoond wordt - zelfs in volle treincoupés. Tja, toegegeven, ik voel me niet vreselijk op mijn gemak om hier alleen te reizen. Wat jammer is omdat de mensen over het algemeen verschrikkelijk aardig en gastvrij zijn en het alleen maar harstikke leuk vinden om met je te praten. 

- Net als in India wordt de communicatie hier gedomineerd door tja, hoe kan ik het omschrijven, de hoofdknik. Als je het ergens mee eens bent of positieve woorden meer kracht wil bijzetten schud je je hoofd, een beetje alsof je nee knikt. Aangezien wij ook echte locals zijn ondertussen hebben we deze gewoonte braaf overgenomen (tot ergernis van Wieke haha). Ook is Harry hier erg populair, vooral bij mannen wordt dit woord elke drie woorden gezegd. Het betekent zoiets als oke. *Stel je even de hoofdknik voor en een zin met tien keer harry*. Iets anders typisch is dat er in alle restaurants plastic folie om je bord heen gedaan, scheelt zo lekker wat afwas. De mensen eten hier met hun handen, wat er echt niet altijd smakelijk uitziet. En ondanks dat ik het ook vaker probeer, smaakt het me toch beter met bestek, wat dan ook als vanzelfspekend aan toeristen geserveerd wordt. Waar wij wonen wordt voornamelijk Tamil gesproken en is de meerderheid van de bevolking moslim, wat betekent dat de meeste mannen hier een rok dragen. Toch zijn er ook vele hindoes te vinden, net zoals onze huurbaas. Die mij ook wel even in een sari wilde zien, wat erin resulterde dat ik vijf uur lang werd aan en uitgekleed, opgemaakt, aan mijn haren werd getrokken en vervolgens voor de hele buurt en hun camera's in geforceerde posities moest poseren.  Onze 'housemama' is een van de weinige gescheiden vrouwen en een echte zakenvrouw, die geen engels meer spreekt op het moment dat wij iets van haar willen. Veel van de vrouwen werken hier trouwens keihard, harder dan hun mannen, maar voor minder geld, aangezien ze helaas nog steeds minder belangrijk zijn. Ze ontkennen het zelf heel hard, maar dat laat mij toch allemaal verassend veel aan India denken. Net als het openbaar vervoer denk ik. 

- De bussen zijn de paleisjes van de buschauffeurs, overal versiering, mooie (uhuhm) posters, wierook, gordijntjes en natuurlijk de favoriete bollywood muziek. Ze rijden alsof ze niet vies zijn van een pilletje (of misschien heeft die rare kauwtabak hetzelfde effect) en alsof ze op tijd moeten zijn voor de geboorte van hun eerste kind. Er is geen maximale temperatuur in deze sauna, uh bus, en de bus is nooit, echt nooit, vol. Als je een zitplekje hebt weten te bemachtigen, sta je dan ook voor niemand meer op (lekker aso, maar we burgeren in). Slapen is de beste optie, zodat je niet eraan denkt hoe gevaarlijk het is of aan je zweetbillen die vastgeplakt zijn aan de zweetbillen van je buurman, of de zweetbillen op je schouder als je pech hebt en aan het gangpad zit. De treinen zijn overigens een stuk beter, tenzij je tijdens spitsuur een derdeklas coupé te pakken hebt. Dan worden de tassen door het raam naar binnen gegeven en blijven de mensen zelf aan de buitenkant hangen, kun je nagaan hoe vol het binnen is. Want van een beetje schuren en tenen strappen zijn ze hier zeker niet vies. Maar ach, voor een reis van 8 uur voor 3 euro, mag je absoluut niet klagen en kun je de ervaring alleen maar opsnuiven. 

- Het lijkt ondertussen alweer zolang geleden voor mij, maar ik zou nog even terugkomen op mijn aftakelende lijf (tja dat begint vanaf je 25e toch...). Het kaal worden lijkt steeds meer in zicht. Wieke heeft een kilo aan vitaminetabletten meegesjouwd (o.a.....) en sinds we zelf koken eet ik veel gezonder en vergelijkbaarder met thuis, maar het lijkt niet te helpen. Het zal de hitte wel zijn en het vele zwemmen (ik denk dat me druk maken erover alleen maar averechts werkt). In het ergste geval knip in binnenkort de helft eraf, jammer, want ik had ze graag tot aan mijn billen willen laten groeien. Maar ach, het is ook wel lekker dat voor het eerst in mijn leven al mijn haren in een speld passen en ik een knot kan maken zonder er hoofdpijn van te krijgen. Positive thinking. Na mijn bezoekje aan de dokter in de filippijnen leek het een tijdje beter te gaan met mijn oren. Echter tijdens onze korte tussenstop in Maleisie voelde ik het weer opkomen, aan beide oren dit keer, dus hop weer naar een ziekenhuis. Deze dokter verzekerde me ervan dat er niks aan het oortje was. Ja ja, bedankt. De tweede dag in Colombo was ik compleet doof aan een kant en half doof aan de andere kant. Gezellig socializen in het hostel met mij, ik had Haubi nodig als vertaler/gebarentolk. Eindelijk een fatsoenlijke KNO arts gevonden die leek te weten waar hij het over had. Een fikse ontsteking in mijn linkeroor en water achter mijn rechter trommelvlies, waarmee vliegen taboe is. Weer op de pillen dus! God wat was ik blij toen ik weer een normaal gesprek kon voeren. 

Zeu, ondertussen is het twee weken later dan het begin van mijn verhaal en het stapelbedje in de trein. Morgen is mijn laatste dag in het huisje. Ik zie nu al als een berg op tegen het vertrek en moet al bijna huilen als ik Gloewie Kleber (vernoemd na een ongelukje met secondelijm en zijn oog), Belly Curlie en Sir Newie zie. Maargoed that's life zullen we maar zeggen. Voordat we het land echt verlaten gaan we eerst nog even afkicken in het zuiden, backpack en ik. Oh en mijn boyfriend natuurlijk. Gassiedarrie, jawel hoor. Na maanden van ontkenning en bindingsangst, hebben we toch besloten het een relatie te noemen (werd soms best awkward met vragen van gasten, 'A couple? Pff noooo'). Hoe kun je je ook meer als een stelletje gedragen dan dat wij deden, met 24/7 samenzijn en samenwonen. Wat heb ik mezelf dus weer verbaasd de afgelopen maanden. Ik zal proberen mijn volgende verhaal minder teleurstelend en huismusserig te laten zijn - en Haubi, die noem ik gewoon ook nog lekker mijn travelbuddy. Tschüß!!