Talentenjacht

Ik haat hiken. Althans, tijdens de driedaagse hike naar se vulcano Rinjani was ik vastbesloten om mijn volgende verhaaltje met dit zinnetje te beginnen. Bij dezen dus, maar ondertussen is dat wel iets meer genuanceerd (totdat ik weer in de "wandelschoenen" sta waarschijnlijk). Ik belandde natuurlijk niet direct op de twee na hoogste vulkaan van Indonesië vanuit het vliegtuig naar Bali, waar ik mijn vorige verhaal schreef (was het maar zo). Eerst ging ik terug naar Ubud, waar ik vijf jaar geleden met Joep was - en ondanks dat ik toen echt nog een grotere prinses en schijthuis was dan nu (arme Joep), werd ik hier verliefd op Azië en backpacken. Met maar drie weken voor één land (niks voor zo'n verwende reiziger als ik) heb je geen tijd om te treuzelen, dus na een paar daagjes stad en rondtoeren tussen de rijstvelden (helaas minder veel dan vijf jaar geleden) hop, door naar de Gili eilanden. Samen met Christoph, een Duitser die ik in Ubud leerde kennen en waarmee ik vanaf mijn woorden 'want to grab a lunch together?' eigenlijk non-stop mee ben samen geweest, besloten we naar Gili Air te gaan, waar een driedaagsfestival werd gehouden. Vuurshows, vreemde 'psychedelic music'  en mensen bekijken die totaal van 't padje zijn. Wat een hippies, maar een van mij favouriete bestemmingen van deze reis. Wat een relaxt eiland, inie-minie met een omtrek van vijf kilometer, geen auto's of scooters, alleen paard en wagen - wat dit eiland heel anders maakt dan alle anderen. Geen regels en doen en laten wat je wilt, overal drugs te verkrijgen, skinny-dipping op lege stranden, 's avonds stiekem zwemmen in privézwembaden, schuilen voor de regen in leuke bamboohutjes aan het strand en lekker op je krakfietsje onder de vogelspinnen door fietsen op de smalle onverharde weggetjes. I love my life. Verrimpeld van alle gebadder gingen we door naar Lombok, ondanks dat ik nog heel graag langer op de Gili's had willen blijven voor een workaway in Gili meno en een feestje op Gili T.

Hoe langer het geleden is, hoe meer ik me alleen het prachtige uitzicht herinner en het gewoon een geweldige ervaring vind, maar ik kan niet ontkennen dat ik er op meerdere momenten echt de schijt van had en spijt had dat ik eraan was begonnen. Niet dat die hike zo onmogelijk of extreems is, in tegendeel: tientallen mensen die dit wekelijks met gemak doen, maar ik ben gewoon echt een kluns met zo'n dingen en heb een conditie van niks. Toegegeven, dit blog zorgt er misschien ook wel een beetje voor dat ik meer uitdagingen aan ga, heb ik tenminste iets om over te schrijven. Want wanneer ik mezelf weer in een rotsituatie bevindt, is het een troost te weten dat het in ieder geval een leuke anekdote en herinnering oplevert - want laten we eerlijk zijn, zulke ervaringen zijn de momenten die je bij blijven. Dus lieve mensen, speciaal voor jullie (leed)vermaak, heb ik me in het zweet gewerkt. 

Na lang rondvragen en twijfelen of we het niet op eigen houtje zouden kunnen, ervaren hiker als ik ben, besloten we toch om voor de georganiseerde tour te gaan. Het is de gebruikelijke manier om twee personen in te huren die ervoor zorgen dat jij helemaal nergens aan hoeft te denken en alleen je blanke, rijke kont de berg op hoeft te slepen. Ongeloofelijk, wat een hard werk - maar hierdoor is er natuurlijk ook werk voor het hele dorp. Het begon hoopvol de eerste dag. Ja ja, 'the mornings are always really clear'. I thought so not, het regende blowjobsteals. Maar geluksvogels die we zijn, leek het na een uur zowaar op te klaren en konden we verlaat aan dag één beginnen - zeven uur naar de eerste stop, waarvan de laatste vier uurtjes stijl omhoog. Al snel had ik trillende beentjes en vond ik het niet meer zo leuk - het helpt ook niet echt als je super nodig moet poepen (zul je altijd zien), wat je overigens sowieso ergens in het gras moet doen, hopelijk zonder toeschouwers. De laatste twee uurtjes van die eerste dag moest ik me echt concentreren om mijn ene voet voor de andere te blijven zetten en bleek Duits oefenen een hele goede afleiding. Motiverend, maar ook erg irritant als je met iemand bent die voor de lol tien kilometer gaat rennen in 35 graden en een helling pas stijl noemt als deze verticaal is. Flikker op. En ik voelde me al helemaal een verwende diva wanneer ik onze porters zag, die alle eten en de slaapspullen voor ons sjouwden. Onvoorstelbaar ook, hoe snel ze op hun teenslippertjes met dit gewicht aan een bamboostok over hun schouder aan je voorbij rennen. Elke pauzeplek verlieten wij eerder dan de porter, en toch zat hij tot mijn grote verbazing elke keer alweer klaar met gekookt water voordat wij op de volgende plek aankwamen. 

Mijn irritaties en moeheid verdwenen als sneeuw voor de zon toen we aankwamen bij de eerste kampeerplek, met prachtig uitzicht over de top en het vulkanische meer. Werd die kramp in de kuitjes toch beloond. En tja, ik geef het niet graag toe, maar na aankomst bij slaapplek één besloot ik om die nacht niet om twee uur op te staan voor de vier-uur durende klim naar de top - bovenop de acht uur naar de volgende slaapplek. Deze klim zou een stuk stijler en zwaarder zijn, plus in het pikkedonker (en ik was van te voren al bang gemaakt door een jongen die bijna niet meer kon lopen naar beneden) en ik besloot dat het me niet waard was. Dat vind ik nu natuurlijk wel jammer, maar eerlijk is eerlijk, volgens mij was ik anders nooit die tweede dag doorgekomen (auw, ego). Die avond vielen we om acht uur al als baby's in slaap, nadat we een half uur de slappe hadden over de stank in onze tent (zo'n vochtig doekje is toch niet alles). 

Dag twee begon super. Nog geen twee minuten op weg en ik ga op mijn bek - te gek voor iemand die zo van bloed houdt. Super dat profiel onder mijn afgetrapte nikes en professionele hike-birkies. Kijk je een seconde naar wat aapjes, lig je in de spagaat. Ik heb daarna dan ook heel wat uurtjes met mezelf gediscussieërd, maar ik kan niet beslissen wat ik erger vind, omhoog of naar beneden. Ik weet wel dat als ik ooit nog eens besluit om zoiets te doen, dat ik voor fatsoenlijke schoenen zorg. Ik gleed daarna nog meerdere keren onderuit en werd er bloednerveus  en chagrijnig van. Arme Christoph, die gelukkig altijd bewonderenswaardig motiverend en positief blijft. Na een uurtje innerlijke strijd met mijn negatieve schisser-gedachten (een woord dat deze drie weken domineerd), had ik me ook wel weer bij elkaar geraapt en kon ik zelfs weer een grapje maken in het Duits. Zeker na het meest fantastische bad dat ik ooit in mijn leven heb gehad in de hotspring, kon mijn humeur niet meer stuk en genoot ik van de vier uurtjes bergopwaarts hierna (wie had dat gedacht). In ieder geval zou het waarschijnlijk iets minder stinken die avond in het tentje - en het vooruitzicht op een biertje dat we (ofja Christoph) meesleepten, was ook niet slecht. Ik begon zowaar te geloven dat het misschien toch niet de allerlaatste hike zou zijn die ik ooit zou doen. Ja ja, heel cliché: maar apart hoe je geconfronteerd wordt met je eigen gedachten op zo'n wandeling -  al moet ik ook toegeven dat ik nog steeds een stukje sneller was dan veel anderen en het lang niet zo onmogelijk voor me was als in mijn gedachten. Zeker de derde dag viel me mee, op de stukken na die ik op mijn kont en met handen en voeten moest doen. Ik kan in ieder geval met zekerheid zeggen dat ik nog nooit zo opgelucht en blij ben geweest om weer asfalt onder mijn voeten te voelen, een wc te hebben en me te kunnen douchen. 

Helaas was deze dag niet alleen maar leuk. Net aangekomen in de volgende stad en voor het eerst sinds een paar dagen weer WiFi, las ik het berichtje dat Kiki en Giuseppe een auto-ongeluk hadden gehad... Zelfs nu ik dit typ vind het moeilijk om te bevatten en valt alles om me heen eventjes weg. Ik moet zeggen dat de afgelopen weken ook niet alleen maar leuk zijn geweest en dat dit misschien ook wel reden is geweest waarom het verhaaltje zo lang op zich liet wachten. Door dit nieuws ging ik even terug in de tijd en herbeleefde ik het afschuwelijke moment waarop ik - op het moment dat ik dit typ; precies twee jaar geleden - het nieuws van Meike te horen kreeg, toen ik in mijn eentje in een silent meditation retreat in Thailand zat. Ik was hierna even een paar dagen de kluts kwijt en wist even niet zo goed wat ik nou dacht, voelde en wat ik met mezelf aan moest. Zeker niet toen ik de dag erna een piepend katje probeerde te helpen die vast zat in wat prikkelstruiken en afval langs de weg, maar zo'n grote wond met wormen in zijn nek had dat ik wel moest stoppen. Ik ben van mezelf al best een piekeraar en denker, dus op dit soort momenten lukt het me ook gewoon eventjes niet zo goed om de zin van dingen in te zien en vind ik het moeilijk om mezelf op andere gedachten te brengen dan dat het leven oneerlijk is en dat ik er echt geen reet van snap, hoe positief en nuchter ik ook probeer te zijn. Maargoed, op de uitgestrekte ruwe verlaten stranden van Kuta Lombok, overwint dat uiteindelijk ook wel weer en het vooruitzicht dat ik Nathalie zou treffen in Thailand was ook opbeurend. 

Ik had nogal wat tijd om me op het weerzien met Nath te verheugen, het zou me namelijk drie dagen kosten om er te komen - inclusief fantastische tussenstop van 24 uur in Singapore airport, wat een lekker nachtje op vliegveldvloerbedekking en instantnoodlesdiner betekende. Met een gratis  bioscoop, vlindertuin en zelfs zwembad (baluuhh dat mijn bikini in m'n backpack zat) was dat niet verkeerd. Wel een beetje jammer dat ik sinds de dag ervoor opeens oorontsteking had (hoop ik dan, en geen kakkerlak) en dat ik een uurtje voor check-in erachter kwam dat mijn baggage helemaal niet automatisch overgeheveld zou worden - ondanks dat ik dit toch echt tot drie keer toe heel duidelijk had gevraagd. Het zou toch verdomme niet waar zijn dat ik mijn vlucht zou missen na 22 uur in dat vliegveld te hebben rondgehangen. Goede stresstest dus, eerst langs de douane voor visum van Singapore en dan in dat mega vliegveld je tas zien terug te krijgen. Helemaal onder de pijnstillers en volgegoten met oordruppels was ik uiteindelijk nog zowat de eerste om te boarden - en dat met maar een paar tranen bij de verloren bagagemevrouw. En wat was het leuk om Nathje te zien! Er was een tijdje dat ik haar achter het behang kon plakken en moest afkicken van haar na onze Heerlerbaan-tijd, maar uiteindelijk is ze toch altijd een van de personen die ik het meeste mis. Heerlijk om weer met debiele accenten en stemmetjes te praten (dat vinden andere mensen toch vaak een beetje raar, ben ik achtergekomen) debiel te doen en urenlang te kletsen - skype is er toch niks bij. Sowieso is het nooit saai met Nath, over haar drie weken kan ze zelf wel een aardig verhaaltje schrijven. Weer genoeg gekke herinneringen erbij: ziekhuisbezoekje, valpartijen, ontvoering van mij (althans zo dacht Nath), kakkerlaktragedies en scooterbuikschuivertjes (ja ja Lea, precies hetzelfde verhaaltje). 

Gek om iemand van thuis in mijn wereldje hier te hebben. Hierdoor realiseerde ik me des te meer hoe bizar mijn leven nu eigenlijk is. Door dingen hardop uit te spreken is me ook wel meer duidelijk geworden over wat ik nu wil (gezien er toch wel erg veel minnetjeste zien zijn op mijn bankrekening). Ik zie het niet zitten om straks blut thuis te komen, zonder huis, geen baan en geen doel (ik spreek uit ervaring, dat is geen pretje). Ik heb het vaak genoeg gezegd, maar een 40-urige werkweek waarbij ik op de maandag al uitkijk naar de vrijdag en dan opzie tegen zondagavond - is geen leven waarvoor ik ga kiezen. Waarom zou ik? Ik wil genoegen met iets minder en zorgen dat ik iets kan doen dat er echt toe doet en wat ik graag doe. Dussss overweeg ik steeds meer om (volgend jaar??) de master seksuologie te gaan doen, iets dat al door mijn gedachten spookt sinds mijn afstuderen (tot mijn grote spijt alleen in het zweeds in Zweden...). Wie weet kan ik dan straks het ene halfjaar werken in Nederland en het andere half jaar ontwikkelingsprojecten all over the world? I wish. 

Afscheid nemen van Nath was shit. Al die maanden zoveel mensen leren kennen, afscheid nemen en van de een naar de ander. Altijd slaapplekken en eten zoeken, ik was er een beetje moe van. Zat ik daar in Bangkok, waar ik eigenlijk helemaal niet wilde zijn - met al die drukte, hitte en uitlaatgassen kon ik niet eens fatsoenlijk nadenken waar ik nu naartoe wilde. En miste ik ook nog eens de opening van de winkel Opnuuj, sjonge jonge, dat kriebelt. Dus tja, aangezien ik in een dapper moment besloten had dat ik wel even in mijn eentje een paar maanden door India zou reizen en de geile mannen, ranzigheid en hitte kon trotseren - besloot ik dat het opzich wel een logische stap zou zijn om mijn visum voor India aan te vragen. Als ik er nog niet genoeg over twijfelde, dan deed ik dat wel na dat kutproces. Ik weet ook niet zeker of ik nu hoopte om het visum wel of niet te krijgen. Wat een corrupte bende. Eerst moet je dat rotgebouw ook eens zien te vinden in die mega stad. Mijn god wat loop ik vaak als een debiel rond met een rode kop van de hitte. Ja hoor ik weet zeker dat het daar is. Eerste straat links (handgebaar naar rechts), dan rechtdoor (handgebaar naar links) en dan aan de rechterkant (wijzend naar links). Ik zweer dat ik soms gewoon wil omdraaien om die persoon een klap te geven. Kaartlezen kunnen ze echt niet hier, alles is veeeel te ver om te lopen (300m) en nooit zullen ze eerlijk zeggen dat ze het niet weten. Maargoed, de aanhouder wint, drie euro bespaard voor een taxi en een zonnesteek later ben je er dan. Wel tien keer kreeg ik te horen dat er iets niet in orde was met mijn aanvraag. Vliegtickets, hotelreserveringen, tienduizend kopieëen, informatie van je ouders, over je religie, een nietje te weinig, een komma vergeten, je kunt het zo onnozel niet bedenken. Maarja flexibiliteit en out-of-the-box-denken kennen ze dan ook niet. Ze hebben toch echt persé al deze informatie, precies in dat format nodig. De vlucht- en hotelreserveringen, hartstikke nep natuurlijk, dat kan ik zelf nog mooier in paint - kun je tegen forse betaling bij een kantoortje laten maken, gewoon in hetzelfde gebouw als de ambassde uiteraard. Burocratische onzin. Een paar dagen later en honderd euro lichter, was het zover en mocht ik wachten op een email met legendarische mysterieuze antwoord. Want weigeren zonder reden konden ze nog steeds. Ondertussen was ik Bangkok ontvlucht naar Chiangmai voor wat frisse lucht en een kookcursus en werd ik er steeds nerveuzer van. De einddatum van mijn Thaise visum kwam akelig dichtbij en ik kon niet langer voor mezelf ontkennen dat ik het helemaal niet zo zag zitten om binnen een paar dagen in India te arriveren. Dus wat doe je wanneer je na 10 eindeloze dagen eindelijk een mail ontvangt van de ambassade? Surprise surprise, dan spring je met je kont in de eerste nachttrein terug naar Bangkok, verdwaal je weer twee uurtjes op weg naar de ambassade (zucht) zodat je op de allerallerlaatste minuut je paspoort weer in de armen mag sluiten en een vlucht kunt boeken naar de Filippijnen voor de volgende dag, zodat je op het nippertje Thailand dan toch nog op tijd kunt verlaten - haa yess! Doei India, tot wie weet over een tijdje.  

Oh en ik beloof, mijn volgende verhaaltje komt sneller - want ik loop nu al een maandje achter!