Lui zweet

Van het boerenleven op de Hare Krishna Farm, naar de crazy catlady op catbeach en kamperen in National Park. Het werkende reizen - voor als je echt geld wilt besparen en genoeg hebt van al dat luie zweet. Mijn voorspellingen wat betreft het volgende land zou ik dan voortaan ook niet zo serieus nemen - want in plaats van in het vliegtuig naar Myanmar belandde ik in de bus naar Lanchang, voor mijn eerste 'workaway' op de boerderij. Yoga in de ochtend, drie vegetarische maaltijden per dag, een gratis bed en dat voor een paar uurtjes oudjes vermaken en misschien helpen in de keuken - wie wilt dat nou niet? Nou, hiervoor wijzigde ik in ieder geval graag mijn plannen en kon ik me er zelfs eindelijk toe zetten om het heerlijke relaxte Cameron Highlands te verlaten - na mijn hostel zeker vijf keer verlengd te hebben, maar het was zo heerlijk om weer eens een wollen deken nodig te hebben 's nachts en me niet constant vies en bezweet te voelen. Het bereiken van de boerderij was een beetje ingewikkeld - samen met Veronique, van wie ik gehoord had over deze workaway, probeerden we te liften naar Kuala Lumpur. En nee dat is echt niet zo gevaarlijk of onverantwoord als jullie misschien denken - in de voorgaande dagen was dit mijn enige vorm van transport geweest en had ik de smaak te pakken gekregen. Goedkoper kan natuurlijk niet en het is een erg leuke manier om mensen te ontmoeten. Maargoed, het zat ons niet mee. Er was die dag bijna geen verkeer en de auto's die ons voorbij reden toeterden vrolijk en staken glimlachend een duimpje naar ons op. Wat hebben we daaraan? Dus besloten we toch maar heel burgerlijk in een bus te stappen, ik zwaar teleurgesteld. Eenmaal aangekomen in Kuala Lumpur en een telefoontje later bleek dat er helemaal geen plek was voor ons bij de Hare Krishna's. Shit, die optie bestond in mijn gedachten helemaal niet - een gezicht tot op de grond dus, want ik had me er echt op verheugd en Maleisië grotendeels al verkend. Veronique leek er niet zo mee te zitten en had meteen een ander plan. Ik kon het niet zo snel uit mijn hoofd zetten en besloot om nogmaals te bellen en een beetje meer aan te dringen. Een half uur later zat ik in de bus! - zo zie je maar weer, brutale mensen...

Lang leve alle behulpzame locals, anders is het echt onmogelijk om te weten welke van de 120 bussen je moet hebben en waar je moet uitstappen - officiële haltes zijn zeldzaam. Ondertussen was het donker geworden en was ik de enige toerist in omstreken. Toen ik de contactpersoon van de boerderij belde om te zeggen dat ik was aangekomen bij de bushalte en hij me waarschuwde om goed op te letten en vooral met niemand anders mee te gaan dan met zijn vriend omdat het echt 'unsafe' was - en hij me een kentekenplaat doorgaf die ik niet kon verstaan, voelde ik me behoorlijk onbehaaglijk en was ik misselijk van de zenuwen. Nadat ik inderdaad tienduizend keer benaderd was door vreemde figuren stopte er een witte jeep, waarvan ik vurig hoopte dat het inderdaad mijn lift was - het eerste moment op mijn reis waarop ik me behoorlijk onverstandig voelde, instappend bij twee vreemde kerels in the middle of nowhere (ja pap en mam, ik beloof dat ik dat nooit meer zal doen).   

Toen we langer dan een kwartier over het terrein van de boerderij reden, realiseerde ik me dat deze ervaring misschien iets minder peace, one love en flower power zou worden dan ik dacht. Het land was enorm, niemand die me leuk verwelkomde, mijn bed wees of me ook maar iets van informatie gaf. Ik was geshockeerd door de ranzigheid van het volunteerhouse en voelde me vreselijk unhappy toen ik die nacht in mijn gore bed kroop. De online beschrijving van het werk was nogal misleidend. Niks gezellig teutebellen en spiritueel doen, maar keihard werken. Daar moest ik na een paar uurtjes slaap meteen aan geloven. Samen met de Marokkaanse Smail  begaf ik me naar de koeienstal (godzijdank had Smail ervaring met koeien, want verder dan een koe aaien tijdens het wandelen was ik nooit gekomen). Gelukkig geen poepscheppen op de lege maag, maar ervoor zorgen dat de koeien wegbleven van de fruitbomen - al duurde het zeker een uur voordat we hadden uitgevogeld dat dit de bedoeling was - ofja dat dachten we, aangezien niemand fatsoenlijk Engels sprak of aanwijzingen gaf. Dit was de eerste keer dat ik heimwee heb gehad. Toen ik in 40 graden achter een kuteigenwijze koe aanrende die me vreselijk leek uit te dagen en vooral niet deed wat ik wilde - al wist ik zelf eigenlijk niet eens wat ik wilde, dus hoe kwalijk kun je het haar niet nemen - zag ik mezelf vanuit een helikopterview en voelde ik me zo'n ontzettende deus terwijl ik jankend tegen die koe schreeuwde: 'ik wil gewoon verdomme naar huis kutbeest'. Tja, ik hoop dat de Hare Krishna's dat niet gehoord of gezien hebben, forgive me - ik had even nodig om mijn verwachtingen bij te stellen. Nadat ik er echt de schijt van had en het laatste uurtje verstopt doorbracht in de schaduw, ergens midden in het weiland, kwam ik wat meer te weten over Smail en voelde ik mijn onbehaaglijke gevoel zakken. Waar kon ik me in godsnaam ongelukkig of ontevreden over voelen, als ik echt wilde kon ik vertrekken, ik had geld. Smail niet. Geen bankrekening, huis, baan, telefoon of gezondheidsverzekering. Alleen een workaway in Turkije en een verlopen toeristenvisum, waardoor hij nu gedwongen even naar Maleisië ging - geloof het of niet, met zijn paspoort de enige en goedkoopste optie. De 200 euro aan cash die hij had was hij kwijtgeraakt (hoe dom ook) waardoor hij zijn telefoon voor een paar cent had verkocht en zijn laatste geld had uitgegeven aan een busticket om bij de boerderij te komen. In de komende dagen ontdekte ik dat dit niet het enige schrijnende verhaal was. De meeste werkers komen uit Bangladesh, Sri Lanka en Nepal. Allemaal gedwongen weg van hun familie en eigen land, in de hoop wat extra geld naar huis te kunnen sturen. Dat voor keihard werken, zes dagen per week in de hitte, negen uur per dag. In vergelijking daarmee, was het een lachertje wat de toeristen moesten doen. 

Nadat ik over de eerste shock heen was en mijn beeld had bijgesteld zag ik dat in en kon ik er ook van genieten. Heerlijk, die spierpijn - zelfs nadat ik Cameron highlands al een actief beginnetje had gemaakt met hikes door de theeplantages en het sprookjesachtige mossy forest, een pittige klim waarbij je geregeld stukken met handen en voeten moest doen. In de acht dagen dat ik op de boerderij was, deed ik elke dag iets anders - zoals het uitgraven van de watergleuven (? excuseer, mijn boerderijtaal is niet wat het geweest is) rondom de 'jackfruitbomen', waar ik de nodige slangenhuiden tegenkwam en het echt heel heel zwaar had in de hitte - heb ik geleerd om citroen- en guavabomen te snoeien en kan ik je alles vertellen over starfruit. Jammer genoeg verbouwden ze niet de meest lekkere fruitsoorten (wel bevroren sugarcanejuice dat ze twee keer als traktatie kwamen langsbrengen, oeah yeah). Toen de meeste vrijwilligers weg waren, had ik zelfs geregeld dat ik in de keuken mocht helpen - ik wilde wel leren hoe ik zo'n heerlijke curry's en dahl kon maken, al kwam het meer neer op het afwassen van mega pannen en ketels, gehurkt op de vloer (en eigenlijk wil je helemaal niet weten hoeveel olie er gebruikt wordt en hoe de groenten worden kapot gefrituurd). Ook kon ik het niet laten om het huis eens onder handen te nemen, ik verzamelde zo'n vijf zakken afval, waste alle beddengoed en achtergelaten kleding die ik naar de werkers bracht en verbouwde de boel zodat het een stuk huiselijker werd. Bevredigend om op die manier weer eens mijn bed en eten te verdienen - echt een intense ervaring waar ik nog uren over kan praten. Misschien ben ik minder te weten gekomen over de Hare Krishna dan ik had gehoopt, maar ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd, wat ik belangrijk vind en hoe ik op een andere manier vorm kan en wil geven aan mijn reis. Dus Meike, I did it. Na al die keren dat we tegen elkaar zeiden hoe vet het ons leek om WWOOFING te doen. En ik denk zeker niet de laatste keer dat ik dat doe.

Een paar maanden voordat ik vertrok ging ik in mijn eentje een dagje naar Maastricht, met de gedachte dat ik me straks ook in mijn eentje moest zien te vermaken - en bezocht ik naar de world press photo exhibition, waar ik een foto zag van een verlaten huis met honden en katten, en de titel ervan noteerde: '4 paws dogshelter Penang, Malaysia', ondanks dat ik eigenlijk niet van plan was om door Maleisieë te reizen. Toen ik deze notitie per toeval tegekwam en dit googlede, vond ik de zogenoemde Catbeach. Na het zien van de zielige honden op de boerderij - die onder de vlooien, wonden en teken zaten en ik het meest verschrikkelijk zieke katje ooit had gezien - besloot ik dat de maat vol was. Ik kon er echt niet meer tegen en aangezien ik te laf ben om de dieren uit hun leed te verlossen, besloot ik dat zo'n opvang de enige manier is waarop ik er enigzins iets aan kan doen. Samen met een paar andere vrijwilligers van de boerderij: Rowan, Ben en Meron, maakten we een plan om Smail te sponsoren en elkaar opnieuw te treffen in Penang, waar we een andere workaway konden doen op deze Catbeach. Geïnspireerd door het andere type reizigers, waaronder een Russisch koppel dat een maand in Thailand had gereisd en enkel 10 euro had gespendeerd - besloot ik samen met Smail de vijf uur naar Penang te liften (scheelde mij de kosten van twee buskaartjes) wat verbazingwekkend vlotjes verliep. Mijn god wat voelde ik me vrij, weer eten wanneer en wat ik wilde, een biertje en schoon douchewater - woehoew! Want wat hadden we allemaal een uitslag - waarschijnlijk een combinatie van de hitte, planten en het bruine rivierwater waarmee je je moest wassen. Het leek wel alsof we waterpokken hadden, ik krabde me een ongeluk en voelde me echt verschrikkelijk verschrikkelijk goor - dus heb ik me die eerste dag in Georgetown maar liefst zes keer gedoucht. (sorry niet zo milieuvriendelijk). Wisten wij veel hoeveel we zouden terug verlangen naar de boerderij, in de prachtige omgeving en waar we in de vrije middagen uren zaten te kaarten. We belandden regelrecht in de kattenhel. Ik kan het onmogelijk beschrijven, hoe langer ik er was en hoe meer ik zag, hoe meer ik het gevoel had dat ik in een aflevering van Shocdoc, gecombineerd met man bijt hond, was beland. Het hielp ook niet echt dat we aankwamen precies op het moment dat er drie drugdealers werden gearresteerd in het smalle steegje dat naar Catbeach leidde. Wat een raar sfeertje, ongure figuren, dakloze mensen die voor ons huis sliepen, een mega aggressieve aap in een inieminie kooi en dan honderden katten...... Een echte crazy catlady. De beschrijving op internet en in de reviews vertelden dat het om een Amerikaanse gepensioneerde vrouw ging, die in de loop der tijd steeds meer katten in haar huisje aan het strand opving en hulp kon gebruiken bij de verzorging hiervan - volgens de voorgaande vrijwilligers een super betekenisvolle ervaring, in ruil voor een gratis bed en een maaltijd per dag. Nou geloof me, nooit in mijn leven zou ik iets eten dat uit dat huis kwam, hier gold de regel 'don't touch anything but yourself'. De reden waarom de andere vrijwilligers zo'n goede ervaring hadden gehad was ons een raadsel, bang voor een slechte beoordeling misschien en - zo realiseerden we ons later, bleek dat het aantal katten er in zeer korte tijd zeker verdriedubbeld was (en mevrouw catlady het duidelijk niet meer aankon). Oke stel je voor, een super klein krakkemikkig houten strandhuisje dat is aangevreten door houtworm (en je dus niet met teveel mensen op dezelfde houten plank kunt staan), tientallen kittens, de kleinste die ik ooit heb gezien en honderden katten, waarvan meer dan de helft ziek, op een klein strand vol met kattenpis, poep, overgeefsel etc. Misschien vond ik de bovenverdieping/slaapkamer nog het meest shockerend. Dat was ook het moment waarop ik besefte dat ze echt gek was. Een normaal functionerend, nadenkend mens zou daar absoluut niet slapen. Samen met Rowan ging ik naar boven om daar de 'kattenbakken' en voerbakken te verschonen, gewapend met een mega vuilniszak en een gedeeld paar handschoenen. Eenmaal boven wisten we gewoon geen woord meer uit te brengen - in deze kleine ruimte waren nog minstens 30 katten, waaronder zieke kittens zonder moeder. Hoe langer je rondkeek hoe meer je er zag. In rekken, tussen stapels kranten, in schoenen, onder de dekens, overal - en er waren nogal wat spullen, ik vermoed dat ze wat verzamelissues heeft. Een drol op de bank, opgedroogde diarree en overgeefsel op de grond en een deken van haren op het bed. Ik wilde gewoon gillend wegrennen. Ik was serieus bang om een enge ziekte op te lopen, een andere vrijwilliger zat al onder de ringworm - geen pretje. We wisten eigenlijk niet waar we moesten beginnen en het hielp niet dat catlady hysterisch deed bij het kleinste en geringste- serieus met een stem waarvan je kippenvel kreeg en gewoon wist dat ze echt knettergek moest zijn - nooooo don't touch my cats, my cats, my cats heeeelp... ah so funny sooooo funny sooooo hi-la-rious how all the volunteers keep moving the stuff in my house (en dan had ze t over een stapeltje kranten dat in de weg lag). We raakten er niet over uitgepraat en analyseerden ons rot, wat konden we in godsnaam doen - waarschijnlijk heb ik me nog nooit zo vreselijk gefrustreerd en boos gevoeld. Ik geloof oprecht dat catlady dacht dat ze de katten hielp en alles doet wat ze kan uit liefde, maar door honderden katten te verzamelen, ze niet te castreren en fatsoenlijk in te enten of medicijnen te geven (dat wilt ze opzich wel, maar ze heeft geen geld, haar laatste geld spendeerde ze aan een dure operatie voor één kat, zucht) dan creëer je een broedmachine voor nieuwe kittens en ziektes. Zeker  als je maar meer en meer katten blijft aannemen en de kleintjes gewoon laat creperen terwijl ze wachten op de dood. Want echt, elke ochtend lagen er weer dode kittens tussen de andere moederloze zieltjes die hun ogen door de pus niet eens open kregen en onder de diarree zaten. Ik geloof zelf eigenlijk niet hoe ik het hier vier dagen heb kunnen uithouden, zonder catlady op haar bek te slaan (want tja hoe kun je haar hier ook eigenlijk helemaal de schuld van geven) en uiteindelijk weg te gaan met de wetenschap dat je niks voor deze beestjes kunt betekenen. Hopelijk ga ik dat nog op een ander moment vinden - maar eerst bekomen van deze ervaring. 

Hartstikke opgelucht dat we weer terug in George Town waren (dat ik overigens na mijn eerste bezoek zo verschrikkelijk veel meer kan waarderen) - en we een beetje waren bekomen van de katten, onze kleren hadden ontsmet en ons te pletter hadden gegeten in de vele vegetarische restaurants (echt super om met een hele groep vegetariërs te reizen) - besloten we om een paar nachtjes te gaan kamperen in het National Park. Niemand van ons had kampeerspullen (verbazingwekkend leek ik nog het meest voorbereid met mijn touw, zakmes, breaklights, bestek, ijzerdraad etc - thanx lea voor de opvoeding) vertrokken we met een kleine rugzak op zoek naar matjes, klamboe's en eten. Aangezien alles in Azie drie keer zo langzaam gaat, duurde dat even - is voor zo'n groentjes natuurlijk ook best lastig om te bepalen hoeveel water je moet meenemen, want tja hoe meer je meesjouwt,  hoe meer je ook nodig hebt op zo'n intensieve hike. Je hoort 't, echt professioneel dus. Bijna tegen zonsondergang begonnen we aan de anderhalf uur durende hike - op de achtergrond een flinke onweersbui, die ervoor zorgde dat we ondanks het extra gewicht goed doorliepen en nog net op tijd waren om voor het donker een slaapplek te fabriceren. Een hele bijzondere, magische ervaring, met ons bijeen geschraapte dineetje in het zand naar de indrukwekkende bliksemshow in de verte kijken en een duik nemen in de lichtgevende algen. En wat maakt de jungle een kabaal 's nachts - vooral op monkeybeach, waarbij je omringt wordt door apen. Ook niet echt super geruststellend om van te voren een aantal anderhalve meter lange lizards te zien en te horen dat je moet oppassen voor cobra's - terwijl je op een bamboomatje in het zand slaapt. Hoe veilig de klamboe je ook laat voelen, toen er midden in de nacht een roedel grote zwarte honden grommend en blaffend over het donkere, verlaten strand rendde, zaten we alle zes stijf overeind en realiseerde ik me dat het het de eerste keer was in mijn leven dat ik echt bang was voor honden. Nadat we allemaal waren opgestaan om iets meer indruk te maken - liggend op de grond voel je je echt hopeloos, verloren ze gelukkig interesse in ons en hervatten ze de jacht op de apen. Oef. Ik vond het dan ook best dapper dat Rowan, Kaija en ik besloten om nog een nachtje met ons drietjes op turtle beach te slapen. Maar eerst tussen de tropische regenbuien door terug hiken naar het stadje voor wat extra eten en alcohol (we vermoedden dat we anders niet veel zouden slapen). Nou best een opgave nog, om in dit Islamitische stadje sterke drank te vinden - maar aangezien het dichtbij Catbeach was (en we dus doodbang waren om catlady tegen het lijf te lopen), wisten we waar de badboys te vinden waren die ons verwezen naar een inie minie verscholen winkeltje (Chinese eigenaren uiteraard) waarna we giechelend als zestienjarige zondaars met onze Blue Sea aan de tweede hike van die dag begonnen. Aangezien we op turtle beach helaas niet in de zee konden vanwege de mega kwallen wasten we ons in het super frisse beekje onderweg. Dat is pas puur natuur. Toen we er bijna waren begon het te stortregenen en voelde we ons steeds meer een stelletje kneuzen onvoorbereid en zonder tent, dus besloten we stiekem onder een afdak en op een super comfortabele betonnen vloer te slapen. Buh en dan lijkt de avond lang, zo alleen met z'n drietjes, zonder electriciteit, in de regen, in de jungle. Niet verassend dat de rum snel werd geopend. Maar al lepelend en onder het genot van horrorverhalen sliepen we verbazingwekkend goed, gelukkig geen bezoek van enge honden dit keer (alleen drie dikke vette spinnen, iets te dichtbij). 

Al met al behoorlijk wat ervaringen opgedaan in een land waar ik in eerste instantie niet eens echt naartoe wilde. Weer een heleboel interessante mensen ontmoet en heel veel nieuwe ideeën voor het vervolg van mijn reis. Ik weet in ieder geval zeker dat ik het veel leuker vind om langer op een plek te blijven en me de tijd te nemen om me er thuis te voelen en het echt te ontdekken. Ik heb immers geen haast :) 

- Voor als je nog niet overtuigd was van mijn blondheid - ik heb voor het eerst in mijn leven een aantal kaarten geschreven. Hele mooie ook nog - en ze vervolgens (dankzij slechte informatie van een niet zo slimme mevrouw) met te weinig postzegels gepost. Mocht een van jullie een kaartje ontvangen binnenkort, dan is dat echt een wonder! En anders als ik er binnenkort weer eens zin in heb, een tweede poging wagen. Zo moeilijk kan het immers niet zijn (toch?). 

- Misschien heb ik me echt iets te veel laten gaan in alle Indiaanse vegetarische restaurant in George Town. Een paar dagen geleden wilden ze me laten betalen voor een 'large' portie. Die grapjes ben ik ondertussen echt zat, dus assertief als ik ben zeg ik dat ik geen grote portie heb besteld en daar dus niet voor ga betalen. Waarop de ober zegt: yes but you look so big, that I gave you the large one! Ik veel te verbaasd om adrem te reageren, lachend: so you're saying I look fat? Waarop hij het nog eens doodserieus bevestigend herhaald: yes you're so fat, so you need large! Ik vond het veel te komisch om me beledigd te voelen, maar het mag duidelijk zijn dat ik geen cent te veel heb betaald. 

- Ik heb dit verhaaltje geschreven in het vliegtuig onderweg naar Bali, waar ik nu ben! Nog ongeveer drie weekjes totdat ik Nathje waarschijnlijk tref in Thailand, dus ik dacht wat is ideaal voor drie weken en een goedkope vlucht? Juist, Indonesia is aan 't rijtje toegevoegd! Leuk om hier weer terug te zijn :) 

Daag lieve poepies!