Hello Maleisië en Thailand!

Daar ben ik weer. Een dikke maand en twee landen verder, waar zal ik eens beginnen. Ik waarschuw je alvast, dit gaat een lang verhaal worden. Dus een kopje koffie erbij en de beentjes omhoog. Net als ik, want op dit moment zit ik - al aardig gebruind voor mijn doen - in een restaurantje op het eiland Perhantian Kecil (oftewel small island) en kijk ik uit over de zee, terwijl er een ontbijtje voor m'n neus wordt gezet. Wat een geluksvogel ben ik toch. Dat wordt wennen straks, zelf boodschappen doen en koken. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen (daar is het immers veel te warm voor) en beginnen bij het begin, namelijk: Maleisië, part one.  

Voordat ik hier vanuit de Filippijnen naartoe vloog, had ik een beetje mijn twijfels. Mijn korte broekjes en topjes bevielen te goed om deze in te wisselen voor meer bedekkende kleding vanwege de overheersende moslimcultuur en na genoeg enge tunnelverhalen te hebben gehoord van Kuala Lumpur, was ik een klein beetje zenuwachtig om hier in mijn eentje 's avonds aan te komen en alleen rond te 'banjeren'. Misschien juist door deze lage verwachtingen, vond ik Kuala Lumpur super leuk. Wat een andere wereld. Zo westers en sjiek. Een mengeling van Indiërs met hun felgekleurde gewaden en uitbundige sieraden, de Chinezen met hun gerochel en gadgets in Chinatown, de gesluierde moslima's en de westerse zakenmensen en toeristen. 

Ik moet wel beter worden in het afkappen van gesprekken en werken aan mijn naïeve overkomen, anders ben ik grijs voordat ik Maleisië verlaat en voel ik me echt een facebook-slet. Even alleen een hapje eten of alleen rondlopen over straat zonder aangesproken te worden, kun je namelijk vergeten als vrouw zijnde in Maleisië. Nadat ik mijn hostel -godzijdank- had bereikt en zowat stierf van de honger, besloot ik op advies van mijn kamergenootje naar een Pakistaans restaurant te gaan (wat voor mij verdacht veel weg heeft van Indiaans). Ik hou ervan dat ik me in het buitenland niet hoef te schamen als ik niet weet hoe iets werkt of wat de gebruikelijke gang van zaken is (zo'n beetje non-stop dus). Aangezien ik geen idee had hoe dit buffet in z'n werk ging en wat er allemaal voor mijn neus lag, zette ik mijn allerliefste glimlach op en vroeg ik met knipperende ogen om hulp. Soms heeft het voordelen om vrouw te zijn. Voordat ik het wist schepten er drie mannen eten voor me op en werd ik begeleid naar mijn tafel, waar ze om de beurt meerdere keren kwamen vragen of alles naar wens was. Tja, in een restaurant waar je sowieso al de enige niet volledig gesluierde vrouw bent, trek je dan wel een beetje de aandacht. Shit, just smile and wave. Voordat ik het wist had ik gezelschap van drie Egyptenaren die veel te hard moesten lachen om mijn grapjes en maar bleven aandringen dat ik met ze op stap zou gaan. Ze waren echt heel aardig, dus nadat ik ze had wijs gemaakt dat ik geen whatsapp had, kreeg ik het niet over mijn hart om ze mijn facebook te weigeren. De volgende dag besloot ik om weer hier te gaan eten, ondanks de genante diva-behandeling en dat ik bang was om die Egyptenaren tegen te komen (na het negeren van tien facebookberichten, foto's en zelfs gemiste oproepen, dat kan blijkbaar via facebook tegenwoordig?!). Het personeel ontving me wederom enthousiast en al snel had ik een nieuw tafelgezelschap. Een kale Australiër dit keer, die zeer onsmakelijk at, dacht dat mijn ogen tussen mijn tieten zaten en wel tien keer met een knipoog zei dat ik genoeg haar voor ons tweeën had. Eventjes dacht ik echt dat hij opeens een schaar tevoorschijn zou toveren en mijn vlecht zou afknippen. Bij het naar buiten lopen had een personeelslid het voorzien op mijn facebook. Geen idee hoe ze het doen, maar voordat ik het wist typte ik mijn naam op zijn telefoon en wist ik dat ik hier niet meer kon gaan eten, balen. Maar nee dat was nog niet alles, voordat ik bij mijn hostel was, kreeg ik het klaar om een volgende aan de haak te slaan. Ik dacht echt dat ik een goede bitchface kon opzetten, maar deze 50 jarige Indiër stond erop dat ik zijn hotel kwam bekijken en een drankje met hem zou nuttigen. Nee echt, zonder bijbedoelingen, hij was getrouwd, en ik geloofde hem zowaar ook nog. Niet dat ik op zijn voorstel in ging, ik ben nogal gek. Maar toch, weer een half uur smalltalk verder. Toen ik later even snel naar de 7 eleven racete voor chocola, had ik dan ook niet meer zoveel geduld toen een vreemde Thai me vroeg om samen bij McDonalds te gaan eten. Uhhh, no thank you?! En serieus, zo heb ik ondertussen nog tien voorbeelden, maar dan wordt mijn verhaal echt te lang (jammurr want ze zijn echt lachwekkend). 

Naast deze opdringerige mannen ontmoette ik in mijn hostel veel leuke mensen, al vond ik de sfeer minder leuk dan in de Filippijnse hostels, waar de mensen niet zoveel naar een schermpje staren en praten met iedereen. Zo spendeerde ik een dagje met een twee meter lange Australiër (Nederlandse genen uiteraard, je pikt ze er zo uit) en aten we in little India met onze handen een maaltijd die werd geserveerd op een bananenblad. Super sexy, saus over m'n hele gezicht, rijst tot in mijn haren, maar met een volle buik voor maar twee euro, door naar Batu Cave. Hier had zojuist het Thaipusam festival plaatsgevonden, waar duizenden hindoestanen uit verre omstreken naar afreizen. Veel kaalgeschoren hoofden en mensen die hun toewijding laten zien door hun lichaam te piercen en aan deze piercings zware voorwerpen de vele trappen omhoog dragen (ik denk dat google afbeeldingen dit beter kan uitleggen, als je durft). Balen zeg, net een dagje te laat. Deze bloederige evenementen zijn normaal mijn favouriet. Gelukkig hebben we de sfeer toch nog een beetje kunnen proeven: keiharde bollywood muziek op de markt, aapjes die tussen de bergen rommel rondrenden en super veel kraampjes met henna tattoos. Leuk leuk!

De dag erna heb ik natuurlijk een verplicht bezoekje gebracht aan de Petronas Twin towers, samen met mijn Duitse roomie. Misschien komt het doordat ik nu eenmaal niet zo'n fan van grote steden ben, maar ik vond er eerlijk gezegd niet zoveel aan, dus besloot ik al snel om af te koelen in een van de vreselijke shoppingmalls. Tja want zeg nou eerlijk, hoe kun je zo snel mogelijk wennen aan een andere valuta? Juist. En dan krijg je er meteen een gratis schuldgevoel en zwaardere tas bij. Om dit moment van zwakte te compenseren besloot ik de dag erna te gaan culturen met een groepje in Melakka, zo'n twee uurtjes ten zuiden van Kuala Lumpur. Helaas deed ik er veel langer over dan verwacht om van mijn hostel naar het busstation te komen, waardoor de rest (vermoedde ik) al vertrokken was zonder mij (zo handig zonder wifi of telefoonnummer) en ik helaas ik mijn eentje -met te weinig geld en zonder pinpas, of enig idee wat er in godsnaam te doen is in Melakka- met een pesthumeur in de bus belandde. Toen mijn stoel ook nog niet in ligstand wilde had ik het helemaal gehad. Maar na een half uurtje medelijden met mezelf besloot ik er hoe dan ook een leuke dag van te maken, goedkoop en mezelf belovend de laatste bus niet te missen. En zo zie je maar, toen ik aankwam zag ik de anderen direct op het station. Had ik me voor niks aangesteld.

Na dit dagje fietsen, museums bezoeken en duizend selfies proberen te ontwijken (serieus, asians... hoe kun je 50 foto's van jezelf en je eten maken) besloot ik om verder naar het noorden te gaan. Alex, een Engelsman uit de groep, bleek dezelfde plannen te hebben, dus vertrokken we een dag later samen naar Penang, oftewel George Town. Twee onvoorbereide deusjes bij elkaar, belandden we een paar uur later dan gepland eindelijk in een bus (oh gaan we naar een eiland?). George Town is een schattig stadje, maar naast het bekijken van de streetart op je fietsje en koffie drinken in een van de leuke café's, is hier niet gek veel te beleven. Aangezien we het strand misten vertrokken we na twee relaxte dagen naar Langkawi. Hier kwamen we een paar dagen niet veel verder dan onze veranda en het strand, ook al ontbrak er iets van het gebruikelijke beach-sfeertje dat we gemist hadden. De was doen (ofja, wegbrengen en ophalen), eten, op zoek naar een boek, nieuwe zonnebrandcrème kopen, de zonsondergang bekijken op het strand, dan heb je toch een geslaagde drukke dag - niet gek dat ik me geregeld afvraag wat ik in godsnaam met mijn leven aan het doen ben. Alhoewel het plan was om het hele eiland te verkennen en hier een poosje te chillen om geld te besparen, voelde het niet helemaal lekker en had ik zin om weg te gaan. Na een dikke week samen te hebben doorgebracht kregen we het gevoel dat we op een stelletje gingen lijken en werd Alex volgens mij bang dat ik te romantische ideeën zou krijgen -yeah right- wat er natuurlijk in resulteerde dat ik het niet kon laten om grapjes te maken over valentijnsdag. Anyway, tijd om te gaan, weer even genoeg mannen en Maleisië voor mij. 

Op naar Thailand. Want oh Thailand, hoe had ik je kunnen overslaan op deze reis. Met je leuke hippie bars, geweldige curry's, pad thai en prachtige eilanden. Maar hoe kun je in godsnaam kiezen tussen zoveel leuke opties. Wie de keus heeft, heeft de kwaal. Mijn beslisvaardigheden worden er niet echt beter op, het bepalen van mijn volgende bestemming blijft een 'pain in the ass'. Toen ik bij het ticketkraampje zat en mijn bonnetje voor Koh Phi Phi (wat niet echt goed voelde) bijna geschreven was, schoot me te binnen dat mijn reisbuddy Stephen uit de Filippijnen me aanraadde om naar Koh Lanta te gaan. De ticketmevrouw dacht volgens mij dat ik dronken was toen ik me opeens bedacht en besloot om naar Koh Lanta te gaan, zonder een idee te hebben waar dat uberhaupt is etc. Achja, toegegeven: zo veel meer weet ik normaal ook niet van mijn bestemming. En zo zie je maar weer, spontaniteit wordt beloond. Wat een fantastisch eiland. Al een tijdje bleef ik me voornemen om ergens voor iets langere tijd te blijven, wat rust in mijn kont te krijgen en echt even zo min mogelijk geld uit te geven. Want ondanks dat het schrijven van dit blog zo'n beetje mijn enige verplichting is en ik echt heel heel erg lui ben (wat wil je ook met deze hitte, ik zweet me een blaasontsteking), vind ik het lastig om rust te vinden. Ik weet niet wat het is of waar ik precies naar op zoek ben. De nog leukere, mooiere - en bovenal- onbekende plek.  Maar waarom weer op een boot springen voor een dagtourtje naar dat andere, nòg wittere strand en meehelpen aan het vernielen van het koraal daar, terwijl je nu al uitkijkt over een van de mooiste stranden ter wereld. Dus dwong ik mezelf om met mijn verwende reet eens wat langer in hetzelfde hangmatje te blijven liggen en eindelijk een boek te lezen, nadat ik de goedkoopste bungalow van het hele eiland had gevonden. Thailand voelt echt een beetje als thuiskomen.  

Nadat ik me samen met de Zuid-Afrikaanse Kim veel te bejaard had gedragen: fietsen, lezen en om tien uur naar bed, besloot ik dat het toch weer tijd werd om me als een vijfentwintig jarige backpacker te gaan gedragen en mijn rustige bungalow te verruilen voor het funky fish hostel en wat nachtleven. Tot mijn grote spijt kwam ik er hier achter dat februari maar 28 dagen heeft (wat een onzin) en ik sneller dan verwacht de grens weer over moest omdat mijn visum zou verlopen (helaas krijg je over land maar een twee weken visum). Ik had er gerust nog twee weken aan kunnen plakken, wat een super tijd heb ik daar gehad. One big family, een vaste plek op het strand, goedkoop eten en genoeg keuze uit live reggae muziek bij een van de vele bars. Maargoed, opzich had ik het eiland ook wel verkend, naast het strandhangen en kaarten had ik een dagje gesnorkeld, gescooterd en flink gefietst, dus vertrok ik samen met de twee andere dutchies Juul en Bob, naar Koh Phi Phi (al komt Bob uit Amsterdam, niet uit Nederland) - omdat ik toch echt zelf een mening over dit eiland wilde vormen. Koh Phi Phi lijkt net Koh Phangan tijdens de fullmoon party. Vreselijk druk en allemaal dronken mensen die op het strand in hun string klimwanden trotseren voor een gratis bucket of een tattoo laten zetten met hun zatte kop in een van de honderd tattooshops (die 's nachts dus big business hebben). Maar verder was het leuk, ik had het erger verwacht. Ik vond de smalle straatjes, winkeltjes en stranden gezellig. Het is natuurlijk niet voor niets zo populair en ook ik kon niet ontkomen aan een dagje snorkelen en strandhoppen, waaronder naar THE beach (daar gaan mijn voornemens). Mooi mooi mooi allemaal, ik kan er geen genoeg van krijgen. Blij dus dat ik was gegaan en stiekem was het ook wel lekker om weer eens Nederlands te praten, ondanks dat ik me dan vaak de domme limburger voel. Met een paar nieuwe neppe havaianas en ray bans op zak en een kersverse dreadlock (inclusief haar van iemand anders, hopelijk luisvrij), was het tijd om Thailand met pijn in mijn hart weer te verlaten.  

Maleisië, part deux. Omdat ik Langkawi zo fantastisch vond de eerste keer besloot ik daar weer naartoe te gaan. Not, maar het was nou eenmaal een goedkope startplek en handig om vanuit hier te bepalen wat ik nog meer van Malesië wilde zien. Bovendien had ik er helemaal niks bezocht, terwijl veel mensen juist enthousiast zijn over deze bestemming. Anyway, een boot, bus en ferry verder, ontmoette ik zoals meestal tijdens het reizen, iemand om een hostel mee te zoeken of eventueel een kamer te delen om goedkoper uit te zijn. Met de Poolse Agatha had ik twee gezellige dagen en goede gesprekken en bezocht ik onder andere de langste gebogen hangbrug ter wereld (dat klinkt dus echt veel indrukwekkender dan het is en ik vraag me ook een beetje af of dat wel waar is). Ik had Juul beloofd dat ik naar de Perhantians eilanden zou gaan, wanneer deze weer geopend werden na het monsoon seizoen. Dus na wat navraag vertrok ik naar het backpacker paradise met een nachtbus. Een nachtje waarin ik mijn Frans flink heb kunnen oefenen en me buikpijn heb gelachen. Ik deelde de achterbank met drie franse kerels die (zoals gewoonlijk) amper Engels spraken. Ze merkten zelf droog op dat ik hun Frans beter verstond dan hun Engels, ondanks de tevergeefse pogingen met de vertaal-app op hun tablet. 

Voor zonsopgang kwamen we aan in the middle of nowhere, het geluid van de moskee galmend door de straten. Ik verwachtte dat ik, zoals op mijn ticket stond, nog een ferry had naar het eiland, maar deze ferry bleek een klein speedbootje te zijn waarin je je verdomd goed moest vasthouden. De eilanden naderend werd me gevraagd waar ik naartoe ging, gelukkig stond op de achterkant van mijn ticket een overzichtje met hostels/guesthouses en koos ik de goedkoopste. Liam, die ook op de boot zat, bleek hier tevens naartoe te gaan. Godzijdank. Want toen we op zee, vlak voor het strand van d'Lagoon moesten overstappen in een nog kleiner bootje (best spannend met je backpack, maar de enige mogelijkheid om het te bereiken, aangezien de rest van het eiland op de stranden na jungle is) bleek dat we de eerste gasten waren van dit jaar/seizoen. Oeh yeah! Daardoor voelden we ons toch wel een beetje speciaal. En zoals we ons al snel realiseerden, ook een beetje eenzaam. Zo met ons tweetjes, een privestrandje omringd door de jungle, in een guesthouse dat zichtbaar gesloten was geweest. Gelukkig kwam er met het laatste bootje nog een gast aan: Sandra. En wederom was er een ideaal reisgroepje gevormd, drie blijkt voor mij het perfecte aantal. Ideaal voor kaartspelletjes, het nemen van beslissingen en om jezelf te kunnen terugtrekken zonder schuldgevoel. En wat is de kans, dat ik dit guesthouse random van het kaartje kies en hier twee andere single backpackers van 25 tref, waarmee het zo ontzettend goed klikt. Krijg ik toch alweer wat ik wil. 

Alhoewel.. Ik dacht het al toen ik aankwam, dit eiland is wel heel erg groen, dat wordt beestjes trotseren. En ja hoor, toen Liam naar de plee ging in onze bungalow -die we kregen voor dezelfde prijs als de dorm, aangezien deze nog niet 'klaar' was- bleek de pot bewoond te zijn door een mega mega spin. Zoals je begrijpt heb ik geen gebruik gemaakt van onze privé badkamer en de zee voornamelijk als toilet beschouwd. Toch ben ik ook wel een beetje trots op mezelf dat ik er zonder aanstel en gejank heb geslapen, zelfs zonder klamboe en terwijl de deur naar de badkamer niet volledig sloot en het huisje alles behalve 'dicht' was. Ik kom er wel, beestje bij beestje. Bovendien maakte het spelen en knuffelen met de tamme otter die ze als huisdier hadden, alles goed.

Nadat het altijd erg gezellig is geweest voor een paar dagen met een groepje mensen, heb ik nooit zo'n zin om direct nieuwe vrienden te maken en te beginnen aan hetzelfde riedeltje clichévragen, juist nadat je de anderen een beetje beter begon te leren kennen en een klik voelde - ondanks dat ik altijd erg benieuwd ben wie de volgende mensen zijn die ik ga ontmoeten en nieuwsgierig ben met wie ik uiteindelijk in contact zal blijven of misschien zelfs nog wel eens zal zien. Met een beetje een leeg gevoel nadat ik Liam en Sandra had uitgezwaaid, moest ik er toch weer aan geloven en besloot ik om het drukkere gedeelte van het eiland op te zoeken, waar ik direct tegen de fransmannen aanliep, grappig. Na een nachtelijke verhuizing vanwege een matras die bijna van het stapelbed kroop, ben ik nu met een Duits meisje in een super mooie, hopelijk spinvrije en bedbugs vrije bungalow beland. Ik kan hier nog wel even vertoeven. Zelfs WIFI en electriciteit gevonden, dus kan ik een nieuw ticket voor Myanmar kopen en mijn visum regelen, want dat wordt het volgende land!

P.S.: India is ondertussen ook toegevoegd aan het lijstje. Maar no worries, ik zal me goed inlezen en alleen naar veilige bestemmingen gaan. Waar anders kun je zo lekker eten, mag je een buikje hebben en kun je leren mediteren en buikdansen?! Ik krijg ook steeds meer ideeën voor eventueel werk. In Koh Lanta werd me al een baantje aangeboden bij de eerste locatie waar ik verbleef, maar na dit serieus overwogen te hebben, besloot ik dat een visumrun te veel gedoe zou zijn en ik nog even lekker lui blijf. Het is wel een super gevoel hoeveel mogelijkheden er zijn en dat ik alle kanten op kan. Wie weet zien jullie me dus echt nog een tijdje niet. Reizigers die hier na twee of drie jaar richting thuis vertrekken, zijn geen uitzondering (maar ik maak jullie niet bang, misschien mis ik jullie over twee maanden te erg of wordt ik volgende week van al mijn geld beroofd). 

P.P.S.: In Koh Lanta bezocht ik een dierenopvang en heb ik een hondje uitgelaten van Koh Lanta animal welfare. Een super organisatie. Mocht je geïnteresseerd zijn in vrijwilligerswerk (kan ook door het 'begeleiden' van een dier op een vlucht), het adopteren van een hond of kat of misschien een donatie willen doen, dit is de link: http://www.lantaanimalwelfare.com. Ik ben in ieder geval diep ontroerd en helemaal enthousiast over het vele goede werk dat deze mensen verzetten! Op Koh Lanta is de situatie na een aantal jaar goed onder controle, de meeste dieren zijn gecastreerd en hebben een thuis. Ook zijn de mensen beter voorgelicht, want vooral in het verleden werden er erg veel honden verminkt en mishandelt door de moslims die hier wonen en vies zijn van honden.  

P.P.P.S.: Net als bij mijn aankomst in Kuala Lumpur lukte het me niet om geld te krijgen toen ik was gearriveerd in Thailand. Supeeer. Al was het dit keer aan mezelf te wijten en niet aan de irritante Maestro die door veel ATM's wordt geweigerd. Dombo die ik ben typte ik met mijn slaaphoofd drie keer de verkeerde pincode (ik dacht dus weer problemen met maestro) en na een telefoontje met de ING bleek mijn pas twee dagen geblokkeerd. Oeps, fijn dan als je na negen uur reizen aankomt in een nieuw land en niet eens geld hebt voor de plee, laat staan voor eten. Een beetje later dan wenselijk bedacht ik echter 't geniale plan om mijn overgebleven Maleisische ringgit om te wisselen voor Thaise Bath. Thank god dat ik het nooit precies uitgerekend krijg en altijd met te veel geld het land verlaat. Hopelijk blijft 't qua geldproblemen hierbij!

P.P.P.P.S.: Ik heb me voorgenomen om mondharmonica te leren spelen. Die past tenminste in mijn backpack! Maarja, waar vind je hier zo'n ding?

Daaaaaaaag, dikke knuffel voor iedereen!