Manila, Banaue en Sagada

Mijn eerste privékamertje in bijna een maand tijd. Voor het eerst even ècht alleen, met een deur die ik achter me kan dichttrekken. En dat voor 4,5 euro. Ik kan wel huilen (en dat doe ik dan ook theatraal een beetje). Op dat geblèr na lijk ik net een echte schrijver, achter mijn bureautje met uitzicht op de bergen in Sagada.  Hoe blij kun je zijn. Mijn god, waarom realiseer ik me altijd pas zo laat waar ik behoefte aan heb. Want serieus, in je eentje backpacken is echt 24/7 socializen. Of misschien heb ik gewoon honing aan mijn kont. Ondanks dat ik vaak stiller ben dan ik zou willen en in het Engels geregeld idiote dingen uitkraam (mijn Nederlands lijkt soms al op Zweeds, hè Ellis) vind ik het super leuk om iedereen aan te spreken. Het kan vermoeiend zijn, maar het ontmoeten van al deze mensen is echt het aller- allerleukste aan reizen. Waar anders raak je in gesprek met een 72 jarige oma die in haar eentje rond reist. Ik ontmoette haar in Concepcion toen ze terug kwam van een lang dagje kayakken om haar hangmat ergens in de jungle op te hangen, voor een onbeschermd nachtje tussen de muggen, spinnen en slangen. Zo wil ik in ieder geval wel oud worden.

Het ontmoeten van zoveel mensen betekent wel dat je erg vaak dezelfde gesprekken voert (en soms echt mensen gigantisch door elkaar haalt, gênant). Where are you from, where have you been, where are you going? Soms voelt het een beetje opschepperig, over hoe avontuurlijk en ervaren je misschien wel bent (geweest). Oh Laos, yeah been there, amazing! Ook wel codetaal voor: hou op met die tips van je. Net een wedstrijd om de meeste landen te kunnen aanvinken en de meeste facebook vrienden te krijgen. Ik betrap me er zelf soms ook op, maar probeer er echt zo min mogelijk aan mee te doen. Als je dacht dat er bij de ontmoetingen al een riedeltje verplichte clichézinnetjes werd afgerateld, dan heb je het afscheid nog niet gehoord. Oh noooo are you leaving, I'm so saaad. We definitely keep in touch! I will visit you! Ik sta meestal met m'n bek vol tanden, uh yes have a nice life, bye! Het is wat het is, je hebt een leuke tijd samen en daarna zie je elkaar waarschijnlijk nooit meer. Of wel, maar het heeft in ieder geval geen zin om dingen te beloven of om het contact en het moment te willen vasthouden. Ook al deel je in een korte tijd misschien heel veel met elkaar en heeft het wel degelijk betekenis. Het kan in ieder geval geen kwaad, die mogelijke logeeradresjes! Het is zo anders dan hoe iedereen thuis met elkaar omgaat, iedereen kletst met iedereen en het is gemakkelijk om je eerlijk en open op te stellen. Niet gek ook, aangezien je in de dorms je slaapkamer deelt met 15 anderen en geregeld je tanden staat te poetsen met vier vreemden. Ik bedoel, als je na 5 minuten al in je onderbroek staat te kletsen en muggenspray en wc-papier uitwisselt, dan is het ijs vrij snel gebroken.

Ondanks dat ik het spannend vond om weer alleen te zijn en een super tijd met Ben en Nicole had gehad, vond ik het prima dat onze wegen weer scheidden. Ik merkte dat het lastig voor me kon zijn om me te bedenken wat ik zelf wil (wat een verassing) en me niet alleen maar aan hen aan te passen. Check, weer een leerpuntje. Ik verheugde me op de nieuwe 'start' en het ontmoeten van nieuwe mensen. Voor onze laatste avond samen hadden we afgesproken met Michael en JJ. Twee Filippijnse mannen waarmee ik een week daarvoor in gesprek was geraakt en de hele avond San Miguel Lights mee had gedronken. Verbaasd dat ik doorhad dat ze een stelletje waren, maar enthousiast om hierover te praten,  kwam ik meer te weten over het leven in de Filippijnen en hoe het is om hier gay te zijn. Blijkbaar toch een beetje lastiger dan het lijkt. De mensen zijn als het erop aankomt toch iets minder open-minded dan de grote homo-scene en ladyboy populatie laat lijken. Verbetering mogelijk dus, maar zeker geen slechte situatie. We spraken af om elkaar binnen een week te treffen in Manila, hun woonplaats. Ze hielden zich aan hun woord en kwamen ons ophalen in hun mega fancy auto voor een rondleiding, nadat we voor de tweede keer hier in deze stad geland waren. De sightseeing gaf misschien wel een beetje een vertekend beeld, aangezien deze stijlvolle heren met hun dure auto tot de rijkere mensen in de Filippijnen behoren en ons meenamen naar een club waar een cocktail 12 euro kostte, auw. Maar wat deden ze hun best. Echt een luxe, om zo rondgereden te worden en niet zelf te hoeven beslissen over een restaurant etc. Een geslaagde afscheidsavond dus!

Waar kun je beter verblijven dan in Pink Manila Hostel om nieuwe mensen te leren kennen. Ik had dan ook al snel nieuw gezelschap van vier Zwitsere kerels (daar lijk ik toch iets mee te hebben) en had samen met hen een gezellige dag in het Spaanse gedeelte van de stad. Leuk om te zien hoe zij iedereen benaderden en hoeveel aandacht ze kregen van de locals. Ik heb me in ieder geval buikpijn gelachen, vooral tijdens de lunch op de lokale markt waarbij ze indrukwekkend veel eten bestelden, alle locals verwelkomden in de trein en een van hen een duik besloot te nemen in de vijver van het park (dit vonden de politieagenten minder leuk). Ook heb ik moeten geloven aan Karaoke.......... De grootste hobby en passie van 90% van de bevolking. En nee, dat is niet zomaar even voor de fun en ter ontspanning. Bloedserieus nemen ze het (dus des te grappig voor ons).

Na de vreselijke smog en benauwdheid van Manila keek ik uit naar de frisse lucht in de bergen. Nou, dat heb ik gekregen. Sjonge jonge, ik had echt niet gedacht het zo koud te zullen krijgen op deze reis. Dat besef kwam toen ik uit de nachtbus stapte in Banaue na een slapeloze twaalf uur durende reis, inclusief vreselijke kriebelbenen. Samen met mijn twee nieuwe Duitse vriendinnen en Amerikaanse bus-buurman Stephen schoven we in het eerste beste guesthouse aan voor het ontbijt met een dampende mok koffie (jeej, geen oplos!). We werden meteen overspoeld met opties voor diverse hikes: met of zonder gids, erg sportief of een beetje sportief. Lastig om beslissingen te nemen als je niet hebt geslapen (niet sportief, zonder twijfel), het koud hebt en elkaar en elkaars budget niet kent. Flink wat plannen ook aangezien het reizen veel tijd in beslag neemt en we allemaal binnen een week terug moesten zijn in Manila. We besloten de echte hike naar Batad voor de volgende dag te bewaren en het die dag rustig aan te doen. Na een paar uurtjes slapen en met een volledig in de war gebrachte biologische klok stapten we in een tricycle om een aantal viewpoints te bezoeken. Wauw, wat een uitzicht. Zelfs vanuit ons hostel keken we uit over de rijstvelden en bergen. En dat was nog niks in vergelijking met Batad, zo indrukwekkend veel en grote reisvelden. Het staat niet voor niets op de lijst van werelderfgoederen. Je moest er wel iets voor over hebben om er te komen. Eerst een route door de bergen waarbij de helft van de wegen nog in aanleg is en de wegen zo smal zijn dat er geen plek is voor een vangrail langs de honderd meters diepe afgronden. De wegen waren serieus zo steil dat ik vrijwel meteen uitgleed toen ik uitstapte en er dikke stenen achter de wielen van de auto worden gelegd voordat de chauffeur ook maar durft uit te stappen. Stapvoets en bouncend op het ritme van onze eigen beats (je moet toch overal iets leuks van maken) begonnen we aan de hike. Na een uur wandelen over smalle paadjes en rotsen bereikten we de rijstvelden. Ondanks dat het gemakkelijk is om hier te verdwalen en lastig kan zijn om de paden te zien, hebben we hier -gidsloos- een uurtje samen rondgelopen (boh ja), balancerend op de randen van de rijstvelden. 

Zoals gewoonlijk werd mijn theorie bevestigd dat je niks kunt plannen en dat dingen altijd compleet anders lopen dan je verwacht. We waren ondertussen met z'n zevenen: er hadden zich nog drie Canadezen bij ons gevoegd, waarvan ik er een kon schieten. Non-stop een gezicht als een oorworm, balen jongen op vakantie moeten zijn (wist ik dan maar een rake, droge opmerking zoals jij pap). Het plan was om met z'n allen een minivan te delen van Banaue naar Sagada. Dat was dan ook wat we hadden afgesproken met de chauffeur. Een uur later dan gepland, vertrokken we echter met nog zo'n 25 andere mensen in een jeepney en had ik een plekje bovenop het dak. Gelukkig zat Miss Chaggo met haar pruilip binnenin gepropt. In eerste instantie zaten we op een metalen frame en had ik na vijf minuten al pijn aan mijn kippenkontje. Ik ben dan ook nooit zo blij geweest met een stevig stuk karton dat we in onze handen kregen geduwd. Ik weet dat ik het al heel vaak heb gezegd en het veel over ritten, ritjes en reizen heb (het is nu eenmaal zo'n groot onderdeel en maakt gewoon veel indruk op me), maar dit leek echt spannend te worden. We hadden de dag ervoor al een voorproefje gehad en wisten hoe goed de wegen hier zijn. Ik had dan ook nooit gedacht dat ik het zo fantastisch zou vinden en dat het misschien wel een van die dingen is, die me uiteindelijk het meeste bij blijft. Helemaal in m'n nopjes, daar bovenop het dak. In het begin hield ik me nog krampachtig vast, maar na een half uurtje krijg je wat meer feeling en durf je te relaxen. Vanaf het begin zat ik te kletsen met een Filippijnse vrouw die me waarschuwde dat ik het erg koud zou krijgen. Nou ja, als het hier 20 graden is lopen zij met wollen mutsen, sjaals en winterlaarzen, dus ik met mijn grote mond: 'nee joh, dat zal wel meevallen!' Het is fantastisch als je niet weet waar je aan begint, ik hou altijd enorm van het verassingseffect en ben gewoon te lui en chaotisch om me goed in te lezen, maar soms kan dat best handig zijn.. Potverdorie, wat was het koud! We reden verdacht lang alleen maar verder omhoog. Op een bepaald moment reden we de mist in en begon het te motregenen, je zag bijna niks meer. Heel mysterieus. Ik kon wolkjes blazen (bovenop een auto, vol in de wind. Ik kan het niet genoeg benadrukken). Later kwamen we erachter dat dit koudste punt de hoogst gelegen weg in de Filippijnen is! Ik begon de reis met blote voeten en één laagje kleding, maar eindigde met sokken, schoenen en zo'n zes laagjes kleding, waaronder mijn stranddoek-poncho (very prettyyy). Eigenlijk alles wat ik te pakken kon krijgen uit mijn backpack die bovenop de jeepney vastgebonden lag, helaas helemaal onderaan. Tja je wordt creatief, truitjes die dienen als sjaals en sokken, slaapzakken die tevoorschijn werden getoverd.. Het zorgde in ieder geval voor het nodige vermaak voor voorbijgangers, die domme toeristen met hun zomerkleding. 

Sagada is dus hoger gelegen in de bergen, waardoor het nog kouder is dan Banaue. Ik draag zo ongeveer alle kleding die ik bij me heb, wat niet zoveel is (alles bij elkaar geteld, heb ik 13 kilo aan spullen, not bad). Ik zie er dus super modieus uit. Ik trek mijn kleren 's avonds niet eens uit, want in deze goedkope slaapplekken zijn ze zuinig met dekens (een mini fleecedekentje, lang leven mijn twee mini handdoekjes en stranddoek). We hadden het geluk om aan te komen toen er een festival gaande was. Super om hier deel van uit te maken samen met zoveel locals. Het hele dorp en omstreken was uitgerukt voor de markt, basketbalwedstrijden, talentshows en optredens. Hilarisch hoe goed die ladyboys kunnen dansen en hoe grappig de mensen het hier vinden wanneer meisjes zich verkleden als jongens en andersom. Wat ik veel interessanter vind dan een hike naar de 'hanging coffins', is het bekijken van al deze mensen. Hoe ze met elkaar omgaan, hun non-verbale communicatie, waar ze om lachen en hoe leuk ze hier bijvoorbeeld met kleine kinderen omgaan. Misschien toch een beetje de toegepaste psycholoog in me. 

Om terug te komen op hoe ik er geregeld uitzie, want tja ik heb geen selfiestick en mijn camera is kapot gegaan... Jullie zouden me echt uitlachen denk ik. Maar wat is het heerlijk om geen fuck te geven om wat mensen van je denken, of je wel een leuke outfit aan hebt en of je stinkt. Lekker boeiend. Mijn lichte spijkerbroekje is beige nu en ik ben er vrij zeker van dat ik beginnende dreadlocks in mijn haren heb. Zeker als je de armoede ziet hier, kun je gemakkelijk relativeren. De mensen hier kijken echt niet op van een stel ongeschoren benen of een gaatje meer of minder in je kleding. Ik vind het heerlijk dat ik hierdoor gemakkelijk niet-materialistisch kan zijn, zonder alle verleidingen van thuis. Hopelijk kan ik dat bij thuiskomst straks weer een beetje meer vasthouden. Sinds mijn vorige reis ben ik daarin al veranderd denk ik en nu vraag ik me ook geregeld weer af hoe ik me straks in godsnaam druk zou kunnen maken over luxe, materialistische aanstel. Dingen die er niet toe doen. Een babytje zien slapen op straat, bedelende kids, uitgemergelde dieren...... Dat zijn dingen die ik niet kan vergeten. Dat zijn de dingen die er toe doen. Kon ik ze maar allemaal helpen. En wat is het moeilijk om een goede balans te vinden tussen deze twee compleet verschillende werelden en verlangens. 

Maargoed, genoeg sentimenteel gedoe, kou en regen (het is verdomme Nederland niet). Terug voor de derde en allerlaatste keer (denk ik, maar zeg nooit nooit) naar Manila. En voor de laatste keer nog een paar weetjes over de Filippijnen, want Maleisië is next!

- De sfeer, het leven en de mensen in de bergen zijn heel anders dan bijvoorbeeld op de eilanden of in de stad. De mannen dragen een lang vlechtje in hun haar en kauwen op rood spul waarvan ze rode lippen en zwarte tanden krijgen. Je ziet dan ook overal bordjes met: no spitting. Het lijkt meer een machocultuur. Stoere motoren, trucks en wapens. Verder is het er een stuk goedkoper. De lucht was er niet veel frisser, keelpijn van alle uitlaatgassen!

- Ik heb hond op het menu gezien! Op de festivalmarkt in Sagada. Heel ironisch lagen er twee honden onder het menubord te slapen. Alle dieren zijn gelijk, maar toch.. Getsie! 

- Er zijn overal luizenkammetjes te verkrijgen en je ziet overal langs de weg en in winkels mensen die elkaar ontluizen. Jummie. Hopelijk hoef ik er binnenkort niet tussen te gaan zitten, na alle bankjes en kussens in de hostels en bussen die eruit zien alsof er tien baby's op zijn geboren.

- Overal zie je hanen voor de beroemde hanengevechten (die ik echt nooit meer in mijn leven hoop te zien, afschuwelijk). Een ochtend uitslapen zonder het prachtige gekrijs van deze beesten, die luidruchtig met elkaar communiceren, is dan ook echt niet mogelijk. De varkens en honden voelen zich trouwens ook altijd geroepen om mee te discussieren, joepie! Ik ben blij als ik ergens oordopjes vind.

- Ik heb voor het eerst weer eens tv gekeken, samen met twintig anderen, knusjes voor de tv op geïmproviseerde bankjes. Human earth, waarbij een deel afspeelt in Palawan en mijn Filippijnse vriend/gids, die tevens dive-master is, helemaal enthousiast werd en de gehele documentaire voorzag van live commentaar. Zo'n simpel klein ding, maar ergens heel speciaal en echt een moment dat ik zal koesteren. Daarna werd ik getrakteerd op mijn eerste minie voedselvergiftiging, super in een hostel met één plee voor 20 man. Maar gelukkig was iedereen heel lief voor me en was het ver over toen ik het vliegtuig inging..

- Stiekem ben ik al twee daagjes in Kuala Lumpur, maar ik loop een beetje achter met het plaatsen van mijn verhaaltjes! :)