Meer Palawan

I love being on the road. Zelfs in Nederland vind ik het heerlijk om onderweg te zijn. Het maakt niet eens veel uit waar naartoe. Gewoon het gevoel dat je ergens naartoe gaat, nieuwe mogelijkheden en dat er vanalles kan gebeuren. Ondanks dat ik altijd een beetje opzie tegen de lange ritten en ik de doemscenarios soms moeilijk uit mijn gedachten kan zetten, geniet ik er altijd van. Als je niet bezig bent met het regelen van vervoer of op zoekt bent naar een eet en slaapplek, dan ben je wel aan het socializen. Daarom is het zo heerlijk om onderweg even niet gezellig te hoeven doen, een muziekje te luisteren en lekker weg te dromen (als je eraan denkt om je telefoon op te laden tenminste..). Zonder schuldgevoel niks doen, je kunt immers een paar uurtjes even niks anders dan met je kont op een te klein stoeltje proberen te blijven zitten (ik zeg 't je, een complete work-out met de slechte wegen en duizenden bochten) en je benen zo comfortabel mogelijk opgevouwen houden. Want zoveel mogelijk mensen en bagage in één voertuig proppen, dat kunnen ze wel hier in Azië, alleen berekenen ze dit altijd met maatje filippino, 1.50 m. Great.

Mijn laatste verhaaltje eindigde in Coron en dat lijkt alweer eventjes geleden (ik had ook geen wifi om het verhaal online te zetten). Koukleumend en met uitzicht op de rijstvelden in Banaue heb ik even een momentje om terug te blikken op het heerlijke strandleven in Palawan. Na twee dagen niks doen bij onze bungalow op een van de eilandjes rondom Coron town, vonden we het tijd voor een beetje actie. 700 nog wat trappen verder en allemaal Aziaten die me uitlachten om mijn paars aangelopen gezicht (snowworld is er niks bij), zagen we een super mooie zonsondergang. Eenmaal beneden gekomen en flink wat lui zweet minder, besloten we onszelf te verwennen met een bezoekje aan de hotspring, oftewel: het muggenparadijs. Dit was me het tricycle ritje wel, de weg ernaartoe. 30 minuten over onverharde weg, en dan bedoel ik ook echt onverhard. Net een crossbaan met steile hellingen, gaten en stenen, en dat in het pikkedonker. Als ik toen had geweten dat tricycles wel degelijk kunnen omklappen, had ik er niet zo relaxt bijgezeten. Hehe grapje, ik pieste bijna in mijn broek terwijl ik in prinsessenhouding (twee benen aan een kant) achterop de motor zat en serieus mijn best moest doen niet voorover te donderen. Nicole en Ben fijn in de tricycle zelf (pussy's) wat een soort zijspan is. De hotspring overtrof echter mijn verwachtingen, net een groot super warm zwembad, heerlijk! 

Toen was het de vraag wat we gingen doen. Tussen alle paus-gekte op tv, kwam even iets tussendoor geflitst over een tyfoon/tropical storm. Oeps, misschien waren Cebu en Bohol dan toch niet zo'n goede volgende move. Ai, dat betekende tegelijkertijd dat we waarschijnlijk nogmaals het helse boottochtje terug naar El Nido moesten maken. Anyway, 't gaf ons tijd om nog verder naar het noorden van Coron te gaan voor een nachtje in een boomhut in de bushh. Geen idee eigenlijk waarom ik hier zo enthousiast van werd, een overhit brein ofzo denk ik. Want toen we aankwamen en in plaats van de mooie boomhutten een tipi hut toegewezen kregen, begon mijn brein langzaam af te koelen en de realiteit in te zien. In de jungle slapen op een matras op de grond, in een hutje waarvan de onderkant open is.. Een soort halleluja, please kom maar binnengekropen junglevolk. Dat is normaalgesproken nou niet meteen datgeen waarvan ik enthousiast word. Maargoed, je wilt uitdagingen en groeien, dus dan mag je ook niet huilen als een baby. Wat wel erg lastig werd toen Brian, de aan alcohol verslaafde eigenaar, doodleuk vertelde dat zijn vorige hond doodgebeten was door een cobra en er een tijdje geleden een grote tarantula over de bar kroop (dit werd bevestigd door zijn nuchtere personeel). Joepieee, niet huilen, niet huilen, stel je niet aan. Die hebben zelfs haren en kijken je aan, schattig toch. Gewapend met muggenspray, zaklamp, legging (duh), lange mouwen en genoeg bier om te ontspannen, maar niet zoveel dat je 's nachts moet plassen, overleefde ik de eerste nacht verbazingwekkend goed. Verstand op nul en juh. I'm the master of my own thoughts and mind. Maar blijkbaar kost dat toch wel flink wat energie en is dat tegen nachtje twee een beetje op. Zeker toen Nicole en ik in bed lagen en er een spin door ons bed bleek te kruipen, werd ik gek. Nee, ik ben er niet trots op, maar Nicole heeft me moeten tegen houden om niet met m'n backpack terug naar de stad te gaan lopen en heeft me uiteindelijk overgehaald om een slaappilletje te nemen waardoor ik een beetje high werd en kalmeerde (het heeft voordelen om met een verpleegster te reizen). Nog een nachtje hoefde gelukkig van de andere twee ook niet zo nodig. Een paar dagen zonder stromend water en jezelf douchen met hetzelfde emmertje en water waarmee je de wc doorspoelt, was genoeg. Terug naar Coron city, naar onze geliefde koffieshop, waar we ondertussen vaste klant waren, zonder drugs maar met verbazingwekkend goede wifi.

Zenuwachtig voor de terugreis naar El Nido, maar beter voorbereid dan ooit met plastic zakken, zonnebrandcreme en reispilletjes stonden we helemaal vooraan om te boarden, met geldige tickets zelfs! We leren snel. Hele boottocht niet van mijn stoel afgekomen voor het geval de zee weer zo ruig werd en ik dan mijn plek kwijt was, bleef het prachtig weer.. Achja, in ieder geval viel het voor 100% mee. In El Nido hebben we een paar regenachtige dagen gehad (ondanks dat het in mijn gedachten toch echt alleen maar heel warm en zonnig is in Azië) en daarom vooral bij ons guesthouse en restaurantjes gerelaxed. Dat moest ook wel om bij te komen van hele nachten feesten aan het strand in de reggaebar. Tja de reggaebar, wat kan ik erover zeggen. Dansen tot je erbij neervalt, oppassen dat je niet gedrogeert of bestolen wordt en geile zatte locals en mede backpackers ontwijken. Hier maakt 't echt niet uit of je man, vrouw, homoseksueel, transseksueel, blank of klein bent, je bent gewild. Gekkenwerk, maar feesten dat kunnen ze. De uitstekende plek dus om je verjaardag te vieren, nadat je een hele dag lekker gerelaxed hebt op een super wit zandstrand met turkouise heldere zee. Na zo'n verjaardagsparty is het wel gewenst om een bad met ontsmettingsmiddel te nemen, vanwege alle bezwete knuffels en te natte zoenen. Weer een jaartje ouder, wordt het niet tijd om langzaam te weten wat ik wil en verplichtingen van een volwassen leven onder ogen te zien? Nahhh, ik geef mezelf nog wat tijd om lekker te genieten en dan wellicht een manier te vinden om dit fantastische idiote chaotische leventje voort te zetten. Geen deadlines en hoge verwachtingen, ik zie wel. Een wereld vol mogelijkheden :)

Maargoed, langzaam tijd om afscheid te nemen van het strandleven en me voor te bereiden op het in mijn eentje verder reizen. Het voelde bijna als het tweede begin van mijn reis, zonder die twee. Ben was even op en neer naar Bangkok om een paar idiote tattoos op zijn kont te zetten en Nicole zou binnen een paar dagen op de ski's staan in Canada. Op naar Puerto Princesa dus voor onze vlucht naar Manila. Maar mijn god, wat houden ze hier van airco. Dat heb ik geweten tijdens dit zes uur durende ritje. Dit keer was ik zelf de persoon waar niemand naast wilde zitten vrees ik, want ik wilde natuurlijk wel zo lang mogelijk van het strand genieten, ook al kon ik daarna helaas niet meer douchen omdat ik al was uitgecheckt. Helemaal onder het zand en in mijn natte bikini en met natte haren stapte ik in de minivan. Nu zou je denken dat je ervan leert als je compleet bevroren en vadsig uit zo'n busje komt, maar nee. Ik kreeg het klaar om met m'n slippertjes, korte broek, topje en wederom natte haren (nu wel schoon) in het vliegtuig te stappen. Lang leve mijn stranddoek, die ondertussen alles behalve fris is, maar perfect fungeert als kussen, handdoek, strandlaken, deken, noem maar op. Tip nummer een om die altijd in je rugzak te hebben. 

Verder misschien leuk om te weten: 

- Het eten hier is niet zo goed en er zijn weinig typische Filippijnse gerechten. Er is erg veel fastfood en westers eten zoals pasta, pizza en burgers. De mensen hier zijn dan ook lang niet zo slank zoals bijvoorbeeld in Thailand en Vietnam. Ook wel eens lekker, om me niet groot, wit én dik te voelen! 

- Je hoort hier overal Amerikaanse countrymuziek en basketbalwedstrijden op de radio. Ik wist niet dat dan zo'n populaire sport was hier.

- In vergelijking met andere zuid-oost Aziatische landen is het een duur land. Voor een slaapplek betaal ik hier gemiddeld 10 euro per nacht, dat is voor een gedeelde kamer en gedeelde badkamer. Een maaltijd kost al snel vijf euro, wat duur is als je drie keer per dag ergens gaat eten. De enige eetkraampjes aan de straat hebben vlees (en niet zo'n goed vlees heb ik me laten vertellen, veel ingewanden bijvoorbeeld). Daarom heb ik een zak havermout gekocht waar ik wat warm water en fruit bij doe voor ontbijt en lunch. Cheap!

- Nadat ik gestopt ben met het gebruiken van kraanwater om mijn tanden te poetsen word ik niet meer wakker van de buikkrampen en voel ik me een stuk beter, jeej! Ik kan niet geloven dat ik dit de vorige reis niet heb geprobeerd, waarbij ik me zo'n beetje nooit 100% lekker voelde.. Soms is het echt niet zo slecht om een beetje 'verwend' te doen.

Vaarwel beautiful Palawan, hello busy, smelly Manila. Op naar het noorden voor deel twee!