Manila, Puerto Princesa, El Nido en Coron

Grappig hoe er meteen herinneringen boven komen zodra je het vliegtuig uitstapt. De geur, de warmte, de mensen. Allemaal details die je niet door middel van foto's herinnert en je een 'ohja-gevoel' bezorgen zodra je ze weer ziet. Zoals de kleine teen van de meeste Aziatische mensen, die compleet naast hun badslippers bungelt en een geheel eigen leven lijkt te leiden (zoiets vind ik dan weer fascinerend). Oh en natuurlijk de fantastische wc's. Dat is de grootste struggle so far, om je wc-papiertjes in het prullenbakje te krijgen zonder de deksel aan te raken. Vooral in de 'dorms' (al mag je blij zijn trouwens als de prullenbak een deksel heeft..). Want wc-papier doorspoelen mag nergens in Azie, al zou je willen, het doorspoelen zonder deze papiertjes is al een uitdaging. Tot nu toe nog geen bumgun gezien Lea, wat een gemis!

Het is nu iets langer dan een week sinds ik aangekomen ben en heb al zoveel gedaan (excusez-moi voor het lange verhaal). Ik ben nog geen uur alleen geweest en dit is het eerste momentje dat ik even rust vind voor een uitgebreider bericht aan het thuisfront. En dat vanuit een hangmatje met uitzicht op zee! Vermoeiend hoor dat backpacken.. Na een prima vlucht zonder stinkende of te grote mensen naast me en op het laatste stuk zelfs drie stoelen en een stewardess voor mezelf, besloot ik om Manila zo snel mogelijk weer te verlaten. Ik heb de stad eigenlijk geen kans gegeven, maar mijn eerste indruk bevestigde de minder leuke dingen die ik erover gehoord had. De taxichauffeur drukte iets te panisch de knopjes naar beneden en liet zonder pardon een boer in mijn gezicht, hello Asia. Ook de armoede, stank en drukte waren niet echt aantrekkelijk. Met een mega slaapgebrek besloot ik de volgende ochtend met een te duur betaalde vlucht (dat krijg je als je niet plant) al vroeg naar Puerto Princesa te vliegen. Zo'n mooie naam, dat moet wel leuk zijn. 

Op dit punt voelde ik me best een beetje klote. Moe van de lange reis en meteen belangrijke beslissingen maken. Ik begon me serieus af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was en waarom ik dit ook alweer wilde. Het afscheid was me zoals verwacht best zwaar gevallen dit keer. Tranen met tuiten op het vliegveld en in het vliegtuig. Voordat ik vertrok kon ik niet zeggen dat ik echt zin had om te gaan. Tijdens het verhuizen door werd ik ziek en door al het socializen nog zoveel te doen op het allerlaatste moment (duh). Maar ondanks de spanning had ik er vertrouwen in dat mijn enthousiasme wel weer terug zou komen zodra mijn teentjes het strand zouden raken. De vele hartverwarmende berichtjes, cadeautjes, gelukspoppetjes, foto's, knuffels en reacties op mijn blog betekenen veel voor me. Als ik daaraan denk word ik meteen weer helemaal blij. Gek eigenlijk wat er soms voor nodig is om bepaalde dingen uit te spreken en je te realiseren hoeveel iedereen voor je betekent. 

Vanuit het vliegtuig zag Palawan er al schitterend uit, beste beslissing ooit om meteen op weg naar deze prachtige eilanden te gaan. Op het vliegveld sprak ik een meisje aan, Nicole uit Canada en we besloten samen een hostel te zoeken. Vanaf toen reizen we eigenlijk samen. Tussendoor hebben zich nog andere mensen bij ons gevoegd, waaronder Ben uit Engeland. Met hem kan ik heel hard lachen om domme filmpjes van katten (I love cats), gelukkig iemand met dezelfde debiele humor. Heel grappig hoe snel je overal bekende gezichten ziet en ook in een nieuwe stad naar mensen zwaait alsof je er jaren woont. Ik heb me nog geen moment alleen gevoeld en ben nieuwsgierig of dat ooit zal gebeuren. Op dit moment is het eerder het tegenovergestelde, ben blij dat ik even een momentje heb met mijn tablet en geen engels hoef te spreken.

In de Filippijnen wordt je geduld vaak op de proef gesteld. Vanuit Puerto Princesa probeerden we een van de wereldwonderen te bezoeken, een ondergrondse rivier. Na een vreselijke busrit met 3000 bochten en twee uur wachten in de hitte op onze beurt, kwam onze gids heel enthousiast vertellen dat de tour geannuleerd werd. Ehh waarom lach je dan zo? De golven waren te hoog, waardoor het niet veilig was om de grot met de kleine bootjes te bereiken. Teleurgesteld en volgestopt met reispilletjes begonnen we aan de fantastische terugreis. Onderweg wel even gestopt en onszelf getroost met een super relaxte massage, vanuit een hutje met prachtig uitzicht. Not bad. 

Diezelfde dag zijn we meteen door gegaan naar El Nido. Dit zeven uur durende ritje was een erg goede training voor het slapen onder alle omstandigheden. Zo'n vier keer mijn hoofd keihard tegen het raam gestoten en ijlend van alle slaapgebrek en reispilletjes. De volgende ochtend zagen we pas hoe schitterend El Nido is, met de vele rotsen die uit de zee oprijzen en het prachtige strand. Na een dagje strandhangen, kaarten en shisha roken besloten we op stap te gaan die avond. Mijn slaap viel toch niet meer in te halen. De Nederlanders zijn trouwens echt niet te ontwijken hier. Dus nadat ik voor de tiende keer belachelijk werd gemaakt met mijn accent, zei ik maar dat ik Pools was, nastrovja en doei. Ze zeggen dat je weg moet gaan op een feestje als het nog leuk is. Hier in de Filippijnen nemen ze dat wel heel letterlijk. Op het hoogtepunt van het feestje viel de stroom uit, dus besloten we om ons eigen feestje met een stuk of tien man voort te zetten aan het strand. Nicole en ik hadden ondertussen al twee ervaren motorrijders voor de volgende dag geregeld, Ben en Ziv, een super avontuurlijke Israelier. Een drukke dag voor de boeg, dus kropen we tegen zonsopgang toch maar ons bed in. 

Nadat we de heren de volgende dag gevonden en wakker gemaakt hadden (best een uitdaging zonder alle hedendaagse technologie, gelukkig is het niet zo'n groot stadje) konden we motoren huren en op pad gaan naar Nacpan beach en een hotspring. De beste dag tot nu toe. Heerlijk achterop zitten en genieten van het uitzicht, al was het niet alleen maar ontspannend moet ik zeggen. De weg ernaartoe was namelijk best pittig, hele stukken onverharde weg, zand, rotsen, krakkemikkige bruggetjes en flinke afdalingen. Ik zag mijn blote beentjes al vol schaafwonden, maar gelukkig zijn ze alleen maar iets bruiner geworden. Ohja en gescrubd door een halve zandstorm op het strand, ik denk dat ik deze reis nooit meer helemaal zandvrij zal zijn. 

Ik kan het niet helpen dat ik me de laatste week geregeld heb afgevraagd waarom ik dit eigenlijk zo leuk vind. Ik ben bij lange na niet zo avontuurlijk als alle mensen die ik hier ontmoet en word van veel dingen niet zo enthousiast als de meeste backpackers. Zo durf ik hier bijvoorbeeld helemaal niet zelf scooter te rijden, heb ik een hekel aan grotten (dat echt bijna bij elke excursie hoort), denk ik bij het woord jungle alleen aan spinnen en blaren, kan ik als vegetarier meer dan de helft hier niet eten, ik duik niet, kan niet beachvolleyballen, mijn algemene kennis en topografie is belachelijk slecht, word wagenziek en snorkel niet graag. Ik ben dus echt nogal een pussy en verschrikkelijk onhandig in dingen. Geloof me, ik geniet van elk moment, maar hoop wel dat ik over een tijdje een minder grote angsthaast zal zijn en niet meteen aan geamputeerde vingers denk bij een zip-line. 

Twee dagen geleden besloot ik me daarom ook al van mijn beste kant te laten zien. We hadden een boottochtje gepland langs verschillende geheime/verstopte lagoons en eilanden (waar dagelijks tientallen toeristen te vinden zijn) en waarbij flink wat snorkelen inbegrepen was. Ik wilde me natuurlijk niet laten kennen en spring net zo enthousiast al de rest het water in. Gevolg dat ik meteen al een halve liter zeewater op had en bijna tegen koraal aankwam dankzij de hoge golven. Dat had een youtube-hit kunnen worden, ik vreselijk onhandig snorkelend naar de smalle opening van de lagoon, panisch om het koraal niet aan te raken terwijl 't water nog maar 'n meter diep is. But I did it, drie keer zelfs en zonder mijn benen open te halen zoals de rest. En wat is dit land mooi zeg, fantastisch. Dat had van mij wel de hele dag mogen duren, zoals ik voor op t puntje van de boot lag ondanks de ruige zee, genietend van het uitzicht (wel zo nonchalant mogelijk goed vasthouden). 

Zo veel mooie eilanden te zien en nog zoveel te doen. Hop, door naar Coron dus. Nou, dat was me het boottochtje wel. Ten eerste ging er al vanalles mis toen we wilden boarden. Nadat onze tassen geinspecteerd werden met een drugshond en Bens met zorg geselecteerde schelpencollectie werd imgenomen, mochten we aan boord. Oh nee, grapje. Ons kaartje bleek niet geldig te zijn en we hadden de 'fee' niet betaald. Wat een dombo's, hadden we ons laten oplichten? Met moeite werd er op een andere, veeeel kleinere boot wat plek vrijgemaakt en had een van ons tien minuten de tijd om in een tricycle te springen en het geld terug te eisen bij de bookingoffice. Die tien minuten werden een half uur discussieren, maar we hadden ons geld terug en mochten diezelfde dag nog beginnen aan ons vijf uur durende boottochtje (die uiteindelijk negen uur bleek te duren, oeh yeah). In het begin was het fantastisch,  we hadden de allerlaatste plekjes, helemaal bovenop het dek en voelden ons echt geluksvogels in het zonnetje en met dit uitzicht. Na een paar uurtjes slapen  en chillen begon Ben met zijn Engelse huid steeds meer op een tomaat te lijken en werden de golven steeds hoger. In het begin was het lekker, wat druppels zeewater op je, maar al snel sloegen er hele golven op de boot en was het een gevecht om niet weg te glibberen op het dek. Hier was ondertussen een heel zwembad aan het ontstaan, waar genoeg rijst voor een hele maaltijd in ronddreef. Fantastisch, helemaal nat, ijskoud en vrezend voor mijn tablet, hoorden we dat het in totaal nog eens vijf uur zou duren voordat we aankwamen.. Toen was ik eigenlijk te chagrijnig om me druk te maken over mijn veiligheid en kon ik alleen maar denken dat ik super nodig moest plassen maar eerder over boord zou slaan dan de "wc" zou bereiken. 

Maar we zijn er, in Coron. And it was worth it. Onszelf getrakteerd op een prive bungalow met eigen badkamer en veranda. Om dat te compenseren slaap ik de volgende nachten maar op het strand denk ik haha. Even een paar daagjes rust en dan bedenken hoe we verder gaan, natte boottochten en Manila vermijdend. Geniet van jullie lekkere bedden,  fatsoenlijke WIFI en hoe schoon alles is. Tot snel!