Bestemming in zicht

Nikkie geht los. Werkeloos, dakloos en verplichtingloos. Laten we ervan uitgaan niet ook vriendloos en hopeloos over een poos, maar gewoon ‘los’. Nieuwe avonturen, mogelijkheden, inzichten, een hoop lol en idiote ervaringen. En dat allemaal heel verstandig verder, pap en mam.

Als je voor vertrek nog een verhuizing moet regelen, een ticket moet boeken en een reisverzekering moet afsluiten... Juist, dan moet je prioriteiten stellen. Het eerste wat je dan doet is natuurlijk het schrijven van je eerste verhaal voor op je reisblog. Ik bedoel, hoe kun je anders met een gerust hart vertrekken? Tja, zo geordend en verstandig is mijn brein. Welcome.

Een paar maanden geleden, toen ik ook echt zowat een hersenbeschadiging kreeg van mijn eigen gedachten, gepeins en besluiteloosheid (vraag Nathalie maar), nam ik het besluit om mijn baan op te zeggen. Ik had zo langzamerhand een platte kont en kreupele rug van al dat zitten en kon geen blauwe of groene dossiermap meer zien (over de grijze nog niet gesproken). Zo gezegd, zo gedaan. Binnen een week was het rond, mijn ontslagdatum stond vast. Nog een dikke drie maanden te gaan om te wennen aan een BIG-loos bestaan en nog even een te gekke tijd te hebben met de aller-leukste en liefste collega’s die iemand zich kan wensen. Het enige wat ik moest doen was geen geld uitgeven en het beginpunt van mijn reis kiezen, eitje.

Toch? Amerika, Azië of Afrika, wereldticket, (vrijwilligers)werk, of...?? Op het moment dat ik een beslissing heb gemaakt, dan is het prima. Dan heb ik er vertrouwen in en maak ik er het beste van. MAAR, om tot die beslissing te komen, dat is een ander verhaal. Wie heb ik niet allemaal gek gemaakt met mijn eeuwige getwijfel en “ik weet het nog niet”. Excusez-moi. Alle geduldige luisterende oren, bedankt. Terwijl ik maar door twijfelde en een beslissing maandenver leek, ontstond er volgens mij in de ene helft van mijn brein al lang een plannetje, waarvan de andere helft van mijn brein nog niet op de hoogte  was.  Dit onwetende gedeelte is gewoon een beetje vermijdend en realiseert zich alles altijd wat later, op het moment dat het ook daadwerkelijk hardop uit m’n bek komt. Zon aha-moment. Geheel onverwacht, op de fiets bijvoorbeeld, als je op weg bent naar een gezellige high-tea. Ik ga naar Azië. Pfjoew wat een bevalling, het hoge woord is eruit. En dan weer een maand later is er zowaar een land gekozen en een ticket geregeld: de Filippijnen, daar heb ik veel goede dingen over gehoord en ben ik nog niet geweest. Vanuit daar misschien naar Maleisië, Indonesië, Australië en Nieuw Zeeland. I did it. Het moeilijkste zit erop, of eh toch niet?

Geloof het of niet, zo stoer en nonchalant als ik overkom vind ik het wel een inie-minie beetje spannend om deze reis in mijn uppie te gaan maken (hoezo een understatement..). Zonder mijn reismattie Lea dit keer (Anja voor mij en de Zwollenaren onder ons). Veel mensen houden daarom hun hart vast (lees, mijn moeder). Wie moet mij nu constant vertellen dat ik mijn tas goed in de gaten moet houden, wie tovert alle survivalspullen tevoorschijn als je ze nodig hebt en heeft een goed coördinatiegevoel. Mijn spinnencontroleur en scooterchauffeur. Het gaat wat worden zonder jou. Constant een verbrande rug en op eilanden zonder ATM geen cash meer hebben. Dat wordt lachen.

Het is me sowieso het jaartje wel geweest.  Na de treurige terugkomst van mijn vorige reis, ga ik dit keer met een ander gevoel weg. Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten dat beslissingen grote gevolgen kunnen hebben en wil blijven geloven dat alles een reden heeft. Dat moet het wel hebben. Op de een of andere manier maakt het me juist ook meer vastberaden om weer op reis te gaan en te genieten. Het leven is te kort om dingen te doen die je niet gelukkig maken en om uit angst je dromen niet na te jagen. Hierbij kan ik denk ik wel wat goede voornemens gebruiken (en omdat dit zo grappig is om zelf na een tijd terug te lezen).

Bij dezen, in het kader van het nieuwe jaar en new beginnings:

·         Niet meteen verdwalen bij mijn aankomst in Manilla als ik op zoek ben naar een hostel. Of erger nog, op het vliegveld bij mijn overstap in Singapore (Singapore, toch?).

·         Zonder problemen aan boord komen van het vliegtuig en mijn pinpas niet vergeten (voor wie deze bezorgdheid niet begrijpt, check even het eerste reisverslag van Truus en Anja op ons oude blog lekkervoorbereid.reislogger.nl). Ik zou het geen overbodige luxe vinden om zonder hartverzakking en marathon op het vliegveld aan mijn reis te beginnen.

·         Iets van de straat durven eten in de eerste week (nee niet letterlijk van de grond, dat duurt een paar maanden). Maar bij een van de vele kraampjes langs de weg. Zodat ik niet kwijlend bij plastic fruit van de honger zal staan en mijn haren al in de eerste week ga verliezen (dit keer gaat ook een heel arsenaal aan vitaminepilletjes en diarreeremmers mee, dat zeg ik je wel).

·         Me niet laten bezeiken door tuc tuc en taxichauffeurs. Keihard pingelen en onderhandelen vanaf dag één. Een paar zonnebankjes voor vertrek en de nodige enkelbandjes laten me hopelijk iets minder ‘vers’ ogen en moeten me vanaf het begin beschermen tegen deze vers-vlees-kannibalen. Want geloof me, dat is serious business in backpacker-world.

·         Vrienden maken. Ik vind het best prima om alleen te zijn, maar samen is zoveel leuker (en goedkoper). Ik heb zin om weer een heleboel interessante en grappige mensen te ontmoeten, leuk ook zo’n slaapplek in Zwitserland bijvoorbeeld. Wel oppassen met irritante Australische Tims, die eerst heel aardig lijken en dat later toch niet blijken te zijn. Maar waarmee je vervolgens onder het genot van een silent-treatment nog een paar nachten  een kamer moet delen omdat je vooruit hebt betaald.

·         Me niet zo laten belemmeren door mijn spinnenangst (wat echt best wel een dingetje is) of de luxe  poes in me naar boven laten komen. De juiste slaapplek kiezen door de afweging te maken tussen spin- en kakkerlakvrij en een mooi prijsje. Want we willen natuurlijk niet te snel een einde aan dit reisje. Weten wanneer ik verder ga zoeken naar een slaapplek in 40°C met een backpack op m’n rug, of genoegen neem met een matras op de grond in een bamboehutje. Ongeacht het risico dat mijn kleding ’s ochtends is aangevreten en ik in elkaar gedoken mijn tanden sta te poetsen voor die dikke kakkerlak boven de spiegel. Ik ben immers ook niet slechter geworden van lakens met bloedvlekken en gaten, gedeelde douches en hurkplees die niet doorspoelen.

·         Plannen. En hiermee bedoel ik geen controlefreak worden en de spontaniteit verliezen. Maar wat basisdingen, zoals een boot die maar een keer per week vertrekt of een visum om het volgende land in te komen. Plannen en ik zijn tot nu toe niet echt vriendjes, maar doordat ik er ditmaal alleen voor sta en ik nu eenmaal flink wat afstand en wateren heb te overbruggen, zal ik er wel aan moeten geloven. Toegegeven, het to-do-white-bord in mijn gang is al een stapje in de goede richting. Wie weet, schuilt er een ware planner in me (hier moet ik zelf nu al om lachen).

·         En tot slot: geregeld een verhaaltje schrijven dat jullie en ikzelf over een tijdje, met plezier (hoop ik) kunnen lezen. Ik ben een beetje allergisch voor verplichtingen, maar ik weet dat het onmogelijk zal zijn om alles aan jullie te vertellen bij mijn terugkomst. Ik heb een geheugen als een zeef, dus dan kom ik vast niet verder dan een ‘ja het was leuk’ en over nog eens vijf jaar kan ik me niet eens herinneren in welke steden ik ben geweest. Dus ook al is typen op een tablet geen hobby van me en vind ik mezelf niet de meest interessante persoon op aarde, neem ik mijzelf voor om jullie geregeld lastig te vallen en mijn hersenspinsels een beetje bloot te geven.

See you in two weeks, from the Philippines!